Жамылу туралы Өлеңдер ✍️

Көшені кезеді ақ тұманАжалдың күпісін киініп.Жапырақ құлайды сыбдырлап,Самалмен үзілген күй іліп.Күн батып барады қарашы,Қып-қызыл мұңдарға..

Қараушы едім жанарыңа баласынып,Өтті бәрі түс келді ғой таң асырып.Жапырағын сұрап жатыр тіленші күз,Жүрегімді іздеп жүрмін аласұрып.Кетіп қалдың..

Торғыннан торқа жамылып,Тарбағатайдың бөктері,Ұялас ұлды сағынып,Ұлиды қырда көк бөрі.Жыл толды міне, тұғырғаҚона алмай қойды жас сұңқар.Аламан бәйге..

Мен тағы мұнар жамылдым,Бағасын білмей бағымның.Өзекті өртеп өкініш,Тамшысын мұңның тағындым.Бал сәттер, құның өлшеусіз,Басыма қайта қонды..

Жамылмаған кез еді жер желегін,Сен маған «Келме» дедің, «Келме» дедің...Содан бері...Ай аунап, апта жылжып... Дүние дөңгеледі.Сезбедің ғой сен деген..

Жамылғанда топырақ өлген кісі,Мақтасады жиналып көмген кісі,Еске алады марқұмның ізгілігін,Жақсылығын, әрине, көрген кісі.Көнген адам өмірдің..

Сүйеу болып жаныңа асыл сезім,Жыр боп жетті,Алысқа атың сенің!..Ақындарды аспанға көтеретін,Адамға тəн тереңдік, ақыл, сенім...Өмір кешіп келемін..

Арудай ақ жамылып дала жатыр,Ай сырғып айдынынан бара жатыр.Көлбеңдеп көз алдыма көп көлеңке,Бірде алыс, бірде жақын салады асыр.Естіген ертегіден..

Екеу едік жамылған мамық түнді,Бақ іші бұлыңғыр-тын.Аймаластық.Назыңа қанықтырдың,Тояттап…Түнің тұрды…Ауыздықсыз құмартам қылығыңа,Сыйқырлы сəтті..

Сан ғасырлар жапырақты жамылып,Терегіңе ұя салған самұрық.Шеттеп кеткен талай құстар сағынып,Туған елге қайтып жатыр сабылып.Отанымның ормандары..

Жамылып жаздың неше мақпал түнiн,Жан едiм сұлулардың тапқан тiлiн.Алдымнан əрлi-берлi өткен сайынКөзiме түсе бердi-ау ақ балтырың.Көзiме түскен сайын..