Сұраған рахметұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Күн бояса күрең отпен шарбы бұлттыңжыртығын,Көлеңкесі көлдей жойқын көлемі кемшырпының.Іңір сұрын қақ жарып кеп аққан жұлдызжымындай,Әжем қонды..

Нәрестенің күлкісіндей күміс-сыңғыр Ән тұнып,Тынысында даланың қалқиды қаз қаңқылы.Жаздан қалған гүлімнің шырағындайЖайдары,Жасартады жаһанды жаңа..

Түннен қашқан денені ақ көлеңке жұтты үстін,Азандағы сиырдың мүйізі от, сүті ыстық.Боз торғайдың үнімен боза ысқырды боз үйде,Айлағы бай аумақтан..

Бүгін қар жауды, бірақ та құм аралас,Құзғын семіз,Құлқын сау, құла дала аш.«Іштен тиген дерт жаман, сақ бол» дейді,Бір ағаға сүйенген бір аға мас.Аға..

Жаз айының Тәңіри тегі Шілде.Тау қияпарТып-тынық демі ішінде,Ағып түскен жұлдызды күйсеп қойыпІңір жатырБұзаудың желісінде.Мыңбұлақтың тыңдасаң..

Құсқым келеді қудай дауысын естіпСырнайдың,Өзімнен алыс, өзіме жақын тұр қайғым.Тәніме неге Сенбейсің мүлде деймін де:Тәлкектің күлі – тәңірдің көзін..

Бүгінімді жақсы көрем Ертеңіме қарамай. Солай деген – дара рәбай. Дана Абай.Ертең деген – ертегіні жаттағаннан жалықтық, Ертегінің сарындары ызыңы..

Кетер шындық, жетер уақытКүйігінен сөз ілгем.Тілмен жалап ерінімді нәр беремін төзімге.Кұдай үшін туған жандай...Бәлдендік-ау біз кімгеӨткен сәттен..

Бәрі бекер қызылы бар, қызығы барСағымның,Аузына ұрдым қақпаның мен тағыңның,Табылмайтын ұжымақтыНеге сонша аңсайсың,Бар несібең, ырысың да кірісінде..

Қай заманғы тәңірдің нұрын төккен түріндейТүсімдегі аңыздар:Күшпен туған тірі үндей.Құйрығында күліктің желбіреген пайым-ау,Сүле-сүле енге ауып сүт..

Көңілсіз күз аялы жапырағын сілкілеп,Ши түбінен еседі бұлаң құйрық түлкі-ілеп.Қылаң тұман тау басын қырқай шауыпбарады.Судың бетін ұшықтап сумақы..

Қайталады-ау тырна үнін шың дара,Құлын туды енесінің тамырынан сырғанап.Барлық әлем кісінейді,Сол сәттен соң, ғажап-ай,Жансыз әуен көзін ашты..

Сауал жусап жатады әр ізде мың, Қайрақ тасты тырналап нәр іздедім. Қыңсылаған күшік үн қайда қашты, Кеуіп қалған тіліме«Қарызды едім».Құм көшегі күй..

Қарияның көкірегінен қобыз тамса бір қалақ.Сынып түскен көздің жасы еңбектейдіЖердің бетін тырмалап.Арғымақтың тұяғынан тағыда бір жыл Ұшты.Ла..

Зеңгірде қалқып қанаты –жерге ағып түсті денесі.Күндіздің шамы жанатын –Жұлдыздың лағыл елесі.Елесі Өрен күн айдыңЕркелеп жеттімұңайып.Аспаным..

Күн ыстық,Күрең ойдың шоқ жалмайдыикемін.Қимылдардың алдындағытыныштық,Қабығында қалғып отыржүйкенің.Құр шындық;тысқа шықпас, суда..

Мен құдайға,Құдай маған қажет Шын...Бұл ойымды құлжа ойнағантасқа айттым.Ғұмырымның күзі келді,жазы өтті.Самайымды сал уақытқасқайтты.Қасқа басқа бақ..

Күн еңкейді, шын еңкейді,түңілдім...Тас астынан түрегелдііңір-мұң.Тянь-Шанның тік басынанұшқан күн,Құшағына бір-ақ кірді Құмылдың.Кеш әуені..

Көп ай болдыел дырдуға салғалы.Асқазанға құлақ бітті қалқиған.Көкке қарап сақ-сақ күліпБалбалы,Көн далада шөп ұшынаншалқиды ән.Жатыр түздер..

Дымын жұттым күн сайынқара бастың,Тұмсығы қан, тойымсызталады аш мұң.Кештің соңы– кереғарМазмұндардай,Кештің соңы– кеселдіЖалаңаш тін.Иықтағы жүк..

Қыбырлап жүріп қыңыр қаңғып ек,Қынында қиналды қызыл қан жүдеп.Жұлынның жұқарып– жұтаң темір өзегі,Жұдырық секілді бекем жұмылған жүрек.Жұмылған..

Сайдың ыстық қолтығына құлап түн,Сілекейін сорып жатыр бұлақтың.Бірақ, мұнда бір ғажайып ән бастап:Жетім даусы жаңғырады лақтың.Әлсіз зарлау, әлсіз..

Еске түсті есіл күндер талайғым,Самайымда ізі қалды сан айдың.Жалпақ дала, жарты фәни – жомарттық,Сана қырсау, жатыр толқып жан-айдын.Дүние кең, сол..

Жел жазықты кезеді...Бәлкім бетпенен.Көлеңке сипайды салқын леппенен.Көктен,Көктен ризық жауғанша: – Көктем!Көктем!– деп мәлкілдеп келем.Шыңдар..

Бақұлдасуға жара– Күйіммен, Періштем келді ақ ниет, Қара киіммен.Жансыз адамдар кеткенМәнсіз фәниде мынауСансыз пырақтар әлсізПысқырған санада..