Сұраған рахметұлы туралы Өлеңдер ✍️

Қиял жаныңа естелік қалтырды,Жүрегім жұлым,Аунаған толқындай санам да сан қырлы...Білемін. Зіл. Үн...Жаңбырлы.Ашық терезе. Жауынның иісі.Біртүрлі ән..

Бұлттар қалқиды биікте көлеңкесі ауыр,Көкек еңіреп оянды ана талдағыСәуір кісінеп бір сәтАлақандағы.Тұмса бұталар жанары балапандады,Сағымдар..

Аспанымнан ағады өнімі жоқтатыр Ай.Мезгілі бар екі өңменМың шегіртке секілді Уақыт-ай,апыр-ай!Қарғып өткен шекемнен.Уақыттан ұрлап ем, ұзақ..

Көзімнің алды көгілдір оттар,Жалқын ән...Ерні кезерген кең іңір.Етегі көлбең, көл-көсір мейірім,бал тұман!Желкесі жібек, жеңі нұр.Қара түн мүлгіп..

Биік үйлер, үрейлі үйлер иен молаға ұқсағанТірі өліктер ұйығы.Айқайлайды асқазандар қасап жақтан шықса қан,Өркениеттің сыйы бұлБиік үй.Ызғар, аптап..

Жан жүрмеген бір іздердеАй түнейді күн ықтап.Жомарт уақыт қымыз берген,Ми ішінде тұнып қап.Таңертеңгі ауаны алыпКелесіз бе, тәтті жыр?Тазаланып..

Қапалақ қар бетімді тырнапҚалып,Көшіп барам әйтеуір бір жаққаЛағып.Жаңа жауған күртіктіңУысындаҚара бұлақ ағады сырғақ Қағып.Дүрс-дүрс соққан..

Ар тұралап...Әрең келем ат өліп,«Мұрат» деген осы ауыл ма?Мә...Тегі...Уһ!...Әрең жеттім «Әкесінің ауызын»,Есалаңдай ирелеңдепСау ізім.Неліктен біз..

Шеру кетіп барадыТыржалаңаш...Айқайлайды аяғы сынған ағаш...Қызықтысы– кешегі мырза аға Мас.Қызықтысы– бүгінгі мың қазан аш.Улыға ықтап, сарғайған..

Бір күн қайтты, бір КүйдіңКүмбірімен,Құлағымда ән қалды...Сан мың ұшқын шашырап Өлең келді,Таңмен тұрып тамашаСіңбіріп ем.Өлең кетті күл қылыпКүллі..

Беті секпіл қар жатыр, Бел демалып.Зәулім шынар төбесін көлгеМалып.Көш жүзеді түйенің ӨркешіменКөк күмбезі көңілсізӨлген алып...Жел үреді, тау..

Аяғымды етік қажап,Баяғымды ой қажап.Іңірінде қамап қойды,Қамап қойды Азап.Жалаңаяқ жорту керек...Жаңа жауған күртікке....Ой, керемет!...Ой..

Жуып жайған ескі көйлекОңыпты.Сәнді бедер күз келерінСоң ұқты.Биылғы жаз...Кер биеден қоң ықты.Паң даланыңМаң келбеті солыпты....Кенже құлын тоңып..

О, Аңыртасым!Мына ғалам таңдансын, таңырқасын.Көк ала Орхон көйлегінКөгелдетіп,Көкжиектен көтерсін таңЛыпасын.Беу! Аңыртас-бауыртасым,Жүрегімді..

Үнсіз үйлер үрейлі,Ит үрмейді жағы ісіп.Біздің жаман көлеңкемізҚабырғада жабысып...Әзәзілдің әптігіндей желГулейді әредік.Күздің күрең..

Жалғыз өлең оқыдымТістеніп ап.Жүре алмадым Шын ойдыІшке нығап.Көбесінен шіріп тұр көкше тұяқ,Төбесінен іріп тұрПістелі бақ.Май сорғалап..

Өлең сырғып барады темір мінген,Тозаң қалмай тарадыНебір күннен.Сүйек артқан арбалар барадыАулақ,Иек артқан тіземдіКемірдім Мен.От шашырап оңбай бір..

Қайда толқып барады мына ғалам?!Жынды әуен, жылымшы үн,Жылаған ән.Кермек судың кекіліҚызыл бұйра.Көңіл жүдеу, көз соқыр,Құлақ аман.Мөлдір шулар..

Әлем шұбап барады жан-жағымнанБал жағылған, бір жағыҚан жағылған...«Жәннат жоқ»,– деп жыладыЖалқы ТәңірЖалғыз түйір масақты қалжа қылған.Мұз қарасұр..

Ала қыстан арқасы тозып өткенБорша-борша жылап тұрКөзі көк Тоң.Ең жылы шың еңкілдепЕлжірейдіЕлтірісі бұп-бұйра қозы-көктем.Бүршігімен ән салып мың..

Қарасудың беті, өңіБаяғыдай мөп-мөлдір.Ала бұлттың етегі –Көлбірейді көк теңбіл.Жел өтінен қаңғырғанОқ секілді жас тамып.Жаңбырменен..

Ой түбінде күбірлеп... Жынды қисын...Сан мың жұлдыз кезіп жүрТүнгі Ми ішін.Бозамық бұлт ай жүзінЖасырадыСамал ғана сүйрейді жыңғыл иісін.Мұз қабатын..

Шырақтары ұдай.Үстінде түгі жоқ, бірақ та:Тұрақтары бай.Тереңде сылдырап ақса даКереңге естілмей,Теңізге қашқан тентекБұлақтарым-ай.Қобыздың үнін..

Атырап тылсым...Япыр-ау, атырап тыным.Аптаның бояуы жұққанБедерлі:Алақан жаяды жапырақтарым.Тамырдың соғысын тыңдайдыБасқадан,Бақылап жаным.Жапырақ..

Бей бұлдырық, жел құсы...Бас жағымнан ұшып өткенСенбісің?Ғұмырымның зырлап Қайтқан қайығы:Менің тірі жүргенімнің Ең кіші –Ғаламаты сенбісің?О..