Сұраған рахметұлы туралы Өлеңдер ✍️

Сенің жиі айтатын кеңесіңдіЕстіп жүріп көңілімНеге сынды?Жазбен жетер жайдары қабағыңЖоқ,Күзден көрдім ең соңғы елесіңді.

Күз өтеді, япыр-ай, күз өтеді,Көлеңкесіне оранып құз етегі.Жылай қайтқан құстардың зарлы үніменМаңдайыңнан амалсыз сыз өтеді.Күз өтеді, япыр-ай..

Бүлтік жанар, бүлкіл бел,Үлпіл ерін.Солай қарап қобызданСілкінер үн.Қорым тастың қолтығынҚытықтайды,Тас бұлақтың құпия күлкілері.

Күннің мұрты шалған жер...Сызы кепті.Іріп түскен тамшының ізі де епті.Көбелектің үстінде жатыр Әлем,Сан мың айшық, сансыз үнТүз ілепті.Қылша дөңнің..

Бұла дала, бұла таң,Нулы, шулы ән.Алма өсіп тұр бұтақтың уысында әм.Түннің барлық тылсымынІшке іркіп,Үкі сөнген теректің қуысында.Асқазанның ойнайды..

Кәрі қыстың түсіне кіреді өткір тістері,Қаз үнінен жасқанып,Қайтқан ба аяз ішкері?Барлық сайлар қара тер,Мұздақ сығып көз жасын:Қаймығыңқы хас дауыл..

Айдындағы кім екен, таныдың ба?Қандай да бір жұмбақ бар қалыбында.Бұдан мың жыл бұрынғы пенде ме бір,Құлдың басын шайнаған анығында?Данаң, бақсың..

Қаламымның ұшында терек кәрі.Әуені жоқ бірақ та:(Керек бәрі!)Құлағымның құрышы құспен кетті,Санаңды іліп қойыпсың Серекке әні. Сом теректің түбінде..

Кекілін жайған жалбыр шам,Байсынды етек, балбыр шаң.Сол кездегідей күйсемші...Сол кездегідей қаңғырсам.Білтелі бір бет– жалбыр шам,Жұлдызды шумақ..

Өңіме сыз боп сіңді мол армандар,Дейтіндей: «Көзден безген сораңды аңғар!»Көңілдің көміріне нәр себеді,Алдына жауын салып оралған қар.Ұқ соны, ұқ..

Уақыт жаз жыртығы...Леп пе еді?Байқаусызда басымнан күн өткені.Қара түнді үрлеген пәк білтедей,Сырт-сырт соқтыСағатым білектегі.Былшыл жалған төрінде..

Мынау сұрқай тірлікке көз жұмам даҚараймын.Күндер із боп жоғалды,Кетігіндей әр айдың.Қу бұтақта кім отыр?Үрейлі ме? Қалай бұл?.. – Қарға екен..

Уақыттың бір түтім шүйкесіндейЖырларым.Тырауынан мұң жаудыКеше қайтқан тырнаның.Жаздың жүзі баяғы жапырақтай оңғанда,Шағына алмай біреуге:Жылағым кеп..

Көлеңкені кимелеп, көз байланды.Күшік тұр.Сеңсеңінің етегінЖелпиді еппен ішік қыр.Бетін тырнап беткейде үкі бүргенҚояндай:Жетім шамның жарығы..

Бүгін менің соңғы күнім...Мүмкін-ді.Шаршы басым сілкінді.Дәптер қалды көбелектің дағы бар,Сәттер қалды ілкінді.Бүгін менің соңғы күнім...

Аттанғам жоқ, қамшының сабына ердім,«Әттең-айын» жолдадыӘбігер күн.Бұрыш иісі аңқыған құмақты аулап,Қырда жатқан жылқының бәріне ердім.

Өткен жылғы аршаның иісі келді,Бозторғайды жылатып,Озандатып.Өткен жылғы арпаның қисыны енді,Тамырында тарлаудың тозаң қатып.Қыс кетігі сарғыш..

Кәнігі ызғар, кәдімгіШәлілі ызғар.Алатаудың ығында әлі мұз бар.Қызық екен осы бірБейіш іші,Балағыма оралған «кәрі қыздар». Түн шетінен ыдырап..

Ақ қайыңның аяғына оралып,Гүл аунайды... Бейғам Ай.Осы жайды Баше сызды...Мейлі Абай.Баше айтады: «...қап-қара түнҚара бақ...» –«Қараңғыда... тау..

Бір өлең жазу керек-ті,Кең айбат гүлге сүрінбей.Көмкеріп тұрған теректі,Көктемнің бұла бүріндей.Бір өлең жазу жөн бе түн?Бұтаққа қонған іңір..

Бұталардың кірпігінде ілулі тұркүміс жас.Мұндай сәтте: маңдай жазық,дұрыс қас.Бағалыңның бәрін алған (зәрі қалған)түнді ойлап,Жанарыңның аясынан жат..

Мекен етіп мең түбін,Табан астын.Жалбыз бердім заманғаЖабағы астым.Жамау-жамау бұлттарымБатысқа үркіп,Жаһанды аңсап жыладыЖалаңаш тін.Сан қимылдың..

…Қара сілемдер жатыр жылдың соңында,Санаға ласы сіңген.Жоғалған қасиет қайырымы –Бір хабарды жалғастырушы ғана еді олбіреуге.Өзімен сүйеп өз аспанын..

Біз сіздің алақаныңызда тұрғанда:Нөсердей едік алғашқы,көлеңкелердің көне шетінен ұрланған.Көбелі іңірлерге жалғастық, содан таңдар алмасты.Батысты..

Қан айналады уақытқа еріп,Сені ертіп.Аппақ ай қызарып батады оймақтай ерінінКезертіп.Ақ үрпек еркіндік асқазаннанҚұлап өледі,Иесі киесіз көзін..