Исраил сапарбай өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Шарболатты суға сал, Қызып тұрған шағында! Ата жолын қумасаң, Ана сүтiн сағынба!Шарболатты суға сал, Қызып тұрған шағында! Елден ер боп тумасаң, Еншi..

Уысында ұстайтын ұлы халық Ұсақтардың қашанда күнi ғарiп. Көресiнi көрермiз әлi талай Көкбөрiше аспанға ұлып алып...Кеше бiз де ұлы едiк...Тұран..

Жалғанда жалғыз Құдай бар, Басыңнан сипар басқа жоқ: Жайыңды сенiң кiм ойлар, Жанып бiр туған, Жас қазақ?Құйылса көктен қаршыға, Құрбаны қашар..

Арылмай алдым тұманнан, Жүрегiм бүгiн жыларман. Өмiрге келу – бiр арман, Өмiр деп өлу – бiр арман.Заманның желi тиылмай Құбылып соқса..

Тiл қатсам тiршiлiкке қара түннен, Құлағын құлдық ұрып Ана түрген... Мен бүгiн ақ қанатты перiштемiн, Су сеуiп жүрген Жерге қанатыммен.Алланың осы..

Аузына қарай-қарай әр көсемнiң Аужайын сезгендеймiн бар кеселдiң. Тағдырым әлiмсақтан алмағайып Қолында әумесер мен баукесердiң.Керiп тұр уәденiң..

Қаланың қар жамылған сұсты Алаңы. Қалбаңдап тал басына құс қонады. Қарайған көлеңкенi көзi шалса, Қазақтың ауруы бар ұстамалы.Көлеңке ұзарады..

Құрықсыз ерке өскен құлындарым, Заманның көрмеймiсiң құбылғанын: Ұясын ұлы жұрттың қорғаймын деп Қайтейiн, шырылдады-ау шыбын жаның!Ұяға өрмелеген..

..Қас-қабаққа қарағансып, Айды аймалап, құшып Күндi, Таңы айрылған Алақаншық Тағы да бiр күшiк туды.Күшiк өсiп итке айналды, Қожайынның қорасында...

Уақыттың қабағына қан қатты...Қайда күндер салауатты, салмақты?Көгершiндер бездi алаңнан,КөргендеБес қаруын белге асынған жалдапты.Көгершiндер бездi..

Сарайым – сәуiр, сыртым – қар,Сырымды менiң кiм тыңдар?Ұғымы кеңдеу ұлынаЖұғымы кемдеу жұртым бар.Жақпарын кезiп жар, құздыңЖанымды шоққа..

Ет-жүрегiм елжiреп «ел, ел...» деймiн, Көз моншағын кiрпiкке көгендеймiн... Ертегiсiн, аңызын есте сақтап, Ертеңi үшiн сол елдiң не..

«Бетеге кетiп бел қалар,Бектер кетiп ел қалар…»Бел шұрайы-бетегеКөктем келсе бүр ашар,Жер шырайын гүл ашар,Маусым жазға ұласар.Ел..

Қарағым-ау, «Қайырымың» қай ұғым, Алла алдында жиылмаса айылың? Адасуға бейiм тұрса бейiлiң, Қара суда қалтылдаса қайығың?Ол шiркiндi ұмытқалы қай..

Жарыққа құлшын,Жабықпа, құсым.Жалғыздық жайын жаңа ұққанбысың?Қара түн байып,Ғайып болғанда,Қанатың жайып қалықтармысың!?Қапасқа, торға қамалған..

Көрсем екен тезiрек Көктем басын,Көзiме оттай басылып бөктер жасыл. Олай сiлтеп бишiгiн, былай сiлтеп, Көкорайға түссе екен көктен жасын!Құласа екен..

Көш, керуенiм, көш алға! Үре берсiн ит деген. Қапы қалмас қашанда Қара басын күйттеген.Қара бастың қамы үшiн Қан жаудырып қағазға, Ар, ұятын, намысын..

Әддiңе бақ, бiлмесең: Ән – әулие, жыр – шайх. Ақындарды тiлдесең, Аузың қалар қисайып!Шабыт келмей шайхы да Жаза бермес жырды ұдай. Киесi оның –..

Ұры-қары iзiндей Ит құйрығы бiр тұтам. Ұстараның жүзiндей Әдiл сөздi пiр тұтам!Тер шығармай Салкүрең, Тегiн бәйгi алмақ па? Айтарыңды алдымен Сары..

О, Қанқұйлы, Қанқұйлы!Атқан оғың дәл тидi. Қауырсыны Аққудың Қара суда қалқиды.Күңiренген үн шықты, Құс бiткендi ыршытты. Батып бара жатқан Күн Қызыл..

Жаманға түндiк тескен жел уайым, Жақсыға кiндiк кескен ел уайым. Тексiздiң тез көрмеген тебегенi Майсамды майқандаса неғылайын?Түседi алуан әрiп бiр..

Жарығым, Жарық дүнием сен ғанасың! Жабықсам, жан дертiме ем боласың. Адамның баласына азары жоқ Ақынның ақ жарылып бер..

Бақ қонбай,Тiршiлiкте байлау болмай,Басар тау,Баратұғын жайлау қалмай,Жазықсыз көңiлiңдi езiп-жаншып,Аспаннан жаңбыр емес, жай жауғандай!Таба алмай..

Көкте тырна тыраулады, Жерде желек қыраулады... Жәми жалған тiршiлiктiң Жамау-жасқау, құрау бәрi!Бәрi – алдамшы!Бәрi – өтпелi!Өліараның тар..

Көкiрегiмде көк жалын бар,Бар түтiн...Адасқанның алды – күндiз, арты – түн.Кебiн киiп келмеске бiр кеткен жан Керек етпес кең дүниенiң барқытын.Жар..