Исраил сапарбай өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бағытты бұрып бауларға қалың,Шығайық, жүрші, тауларға, жаным.Қаланы артқа қалдырып бір сәт,Кеудеге тыныс алдырып бір сәт,Саябан самал жүзімізді..

Сенің екі көзің, қол-аяғың,пешенең, салтанат-саулығың бар,Демек, қыруар байлығың бар!Оның да екі көзі,қол-аяғы,пешенесі, салтанат-саулығы бар,Демек..

Құдай маған көрсетпесін қайғыңды,Аман-сау жүр нала, пәле, жаладан...Алдыма әкеп бермесең де Ай, Күнді,Сенен, балам, айналмай ма жан анаң?!Мағынасыз..

Әлімсақ па, Әлде бергі тұста ма,Ферғанада тұрған екен үш бала.Ата-анадан ерте айрылған үш жетімЕртелі-кеш өз тірлігін істейтін.Жетімдердің жай-күйіне..

Келе жатыр еді жолда жас ұлан,Екі кісі жанай берді қасынан.Деді бірі: «Айтар болсаң өтірік,Ақша берем қос қалтаңа толтырып».Деді бала: «Емеспін мен..

Әр көңілдің арзуы мен сырласы –Жақсы кітап білген жанның шын досы.Қасиетін, өсиетін ұққанға,Кітап болып сыр ашады Лұқпан да.Дертке дауа, жанға..

Біле алмаса тылсым сырын ғаламның,Хайуаннан несі артық адамның?!Не нәрсенің табу үшін лажынАлдыменен оқып, білген лазым.Әлем түні Күнмен ғана..

Көзіміздің алдындағы әрқилы,Аспап, бұйым келген оқу арқылы.Алтын, күміс... жер астынан алынғанБәрі, бәрі оқуменен табылған.Жетем десең арман, мұрат..

Қол алысып, серт байласып, төс қағаДос болысты Шаян менен Тасбақа.Есі бар жан қол қусырып жатар ма,Екеулесіп шықпақ болды сапарға.Тасбақамен келе..

Сұлулардың сұңғақтысы екенсің,Көңіліңді көздеріңнен оқыдым.Жұмағымның жұмбақ құсы екенсің,Алтын жіптен арнап себет тоқыдым.Таң атқаннан сыбырласып..

Қараңғы түскенде көз тігіп көкке мен,Жұлдыздан сұраймын, бар ма деп дерегің.Дейді ол ұялып, қысылып еппенен:«Мен де оның дидарын түсімде..

Ауыр-ауыр қайғыдан ұйқы ғана алаңсыз,Тану қиын жалғанда жақсыларды жамансыз.Көзім енді ашылды, көрмек едім көркіңді,Көңілімнің көліне шемен қонып..

Қиял, қиял... қиял ғана өміршең,Ақиқаттың көздерінен қаймығам.Жұлдыз маған, мен жұлдызға көрінсем,Жан айқайын айтқызбай-ақ жәйді ұғам.Көркем қиял..

Жасыл еді...Сарғайыпты жапырақ,Ғаріп, арық Шығысымның өзіндей.Атыраптың сұрқы әлемтапырақ,Сұм Батыстың қанталаған көзіндей.Қара бұлтпен тұтасып тұр..

Айдалада талып түс –Қаймананың ісі не?Алты қанат алып құсАян берді түсіме.Өзіне тән бәйекпенТіл қатқанда тәтті үнмен,Көзімді ашып жәй..

Аңызақтың аранындай,Басылмай тұр жалын әлі.Жапандағы қарауылдайЖалғыз қара шалынады.Құп алса да Тәңір кәрін,Тағдыры оны жұтатпады:У жайлаған..

Қарала бұлт, көгала бұлт,Арасында Ай ғана.Әрең-әрең жобаланыпКөрінеді айнала.Қараңғылық қоюланып,Жұлдыз біткен қалды өшіп.Үрей, дүлей жәй..

Көңіл өсіп... өліп-өшіпСаған қарай бергеніммен,Қылдай нәзік құлын мүшеңҚұшағыма енгенімен,Қуқылданып түсің қардай,Қымсынғандай, қысылғандайАртынша..

Қай көшеде әрлі-берлі лақпайын,Қай есікті қаңғып келіп қақпайын,Баласы көп қай аулаға соқпайын –Тамыршыдай өзімді іздеп тапты ойым.Ғұмыр шіркін..

Қош бол менің ғазалым – махаббаттың ғазалы!Қиналғаным қия алмай – сүйген жүрек азабы.Жараттың не, жаратпа,Жанып жатыр бәрі отта...Жаудай тиіп..

Күн артынан келер емес күн қайтып,Кеткенімен әлдеқайда асығып:Әр мезеті қасіретімді ұлғайтып,Әр мезеті түн ұйқымды қашырып.Үнсіз, тілсіз бойға уытын..

Аттың басын тіреп егерАп кетпесе Аполлон..,Ұрттап қойып жүре берерӨмір деген заһарды ол.Қасиетті Лираның даСелт етпейді жүрегі.Бейкүнә, ең бейбағың..

Қарлы боран қасарғандай,Алды-артыңа қарамай:Кейде ұлып аш арландай,Кейде жылап баладай.Бірде жайсыз хабаршыдайЗарлы әуенге салады.Түн жамылған..

Есімде әлі таңғажайып сол бір сәт:Ғайып жақтан келдіңіз-ау, сірә, сіз...Бой талдырар тәтті елестей мөлдір шақ,Шықтай таза шырайлы жүз..

Түнеремін түнек түрме ішінде –Торға түскен бала қыран пішінде.Отырғысы келмейтіндей торда аман,Серіктесім... әлденеге ол алаң.Олай шоқып, былай шоқып..