Қалқаман сарин шығармашылығы туралы Өлеңдер ✍️

Еее, өмір-ай, арылтпай мұнар мұңнан,Сағынышқа сарқылмас сыңар қылған.Елге кеткім келеді,Елге барсамЕлең қағып шығады кім алдымнан?Кім алдымнан шығады..

Тәй — тәй басып бөпешім, жүргенің қандайҚөз қуаныш көкешім, күлгенің балдай.Аспандағы ай-күнді, аламын дейсің,Асқар таудай айбынды, боламын..

Көңілде күлкі жоқ еш,Келемін налып іштей.Кездесу мүмкін емес,...тек сендік сағыныш қой.Қол бұлғап кеттің ұзап,Қалғаны - қалың күдік.Көз жасын төкті..

Жұлдыздардың жалынына Түн балқып,Балбырайды, құшағында мұң қалқыпСені еске сап айлы аспанның демінен,Жұпар сезім тұрды аңқып.Дала мүлгіп, қала..

Тағы да Түн.Тәтті елестер ұнайтын жаныма тым.Мына жарық жалғанда болса бір жанОл - өзіңсің, мені ойлап, сағынатын.Жанып, ысып,Заңғар көкке арманың..

Жүрегіме жыр құйып көктен сарнап,Мынау – менің құстарым жеткен самғап.Қара жердің қайғысын сейілтеді,Қанатынан күміс нұр көктем саулап.Соғады әлсіз..

Ғазал көктемім, жазар көктемім!Қайдасың? Сенсіз мазам жоқ менің.Сабырым қашып сағынып жүрмін,Көліме қонып қаз әндеткенін,Жеріме келіп жаз..

Арқаның аңғал ақ самалы есіп,Жаз дәурен келді бақшама көшіп.Мөлдір бұлақтар шолпысын тағып,Балғын құрақтар сәт санап өсіп...Тап-таза ауаны таңнан..

Мақта қар жауып тұр мақтаншақ,Айнала шашылып ақ моншақ.Ал менің жапырақ – жүрегім,Жабықты жаз күнін қатты аңсап.Қар жауды. Ұялшақ көктемнің,Салқындық..

Алматы. Жып-жылы жаңбырыЖанына ол қыздың ұнайтын.Ал оның тағдыры, жан-мұңыЖарысып жаңбырмен жылайтын.Ақ нөсер астында тұратын,Оларда ұқсастық бар..

Менің сырқат санамды сауықтырған,Қарға қарап, қуандым жауып тұрған.Қар астында қамалып қалса дедім,Қу тірлігім жанымды жалықтырған.Аспанымнан ағылған..

Ақ ұлпа қар қылаулап,Жауады жанды баурап.Алаңсыз асыр салып,Келеді-ау алғым аунап.Ақ ұлпа қар – көбелек,Жауғаны сән керемет!Жер бетін жатыр міне,Ақ..

Көңілді қоңыр салқын саз жүдетіп,Көз жетті кеткеніне жаздың өтіп.Құлайды жапырақтар құба талдан,Күрең күз құдіретіне тағзым етіп.Кеші еді солқылдаған..

Жылы жаңбыр құйып тұр. Құйса, құйсын!Далам жатыр аңқытып жусан иісін.Жалаң аяқ жүгіріп мұндай шақта,Еркелеген анаңа бір сәбисің.Жаушы, жаңбыр, жауа..

Етек-жеңі жиылмай,Жатып алды кыс мынау.Көңіл күй де – бұйырмай,Қоңыр күйге түстім-ау.Қытымыр қыс тұр әлі,Кірпігіне мұз қатып.Ызғырық жел ұрады,Тұла..

Тәкәппәр таудың етегі туған өлкеміз...(Таңсық қой таудың ұлына тулаған теңіз).Түсімде мені қол бұлғап шақырады ылғи,Толқынға қарап, толықсып тұрған..

Түн. Бұлыңғыр бір мұңға боялды көк,Мен отырмын, ой – сергек, ояу – жүрек.Алабұртып аспаннан іздегенім -Үнсіз ғана сырласар аяулым ед...Әппақ, әппақ..

Көнеріп күз де кетті,Көне қыс бізге жетті.Көл жатыр көз ұшында,Көрпе ғып мұз желекті.Өмірдің бұл мезгілі,Өзгеше мүлде өз жырыКөкке үнсіз..

Қара өлеңнің мекені – Қарауылға келемін,Қара өлеңнің қамы еді, қарап жүрмей жегенім.Қарағанның ішіне көп тығылып ойнайтын,Қара өлеңге құмартқан қара..

Саған деген көңілдегі күй – үнім,Сағынышым, сан мың мақам иірім.Таңғажайып тағдырың бар, Тесіктас –Сенсің менің ең алғашқы биігім!Әппақ үміт..

Сарғайып саған келдім, Арқат ауылым,(Сағынса жыр арнайтын салты атамның).Тұп-тұнық кәусарыңнан қанып ішіп,Шерімді шемен болған тарқатармын.Жатырқап..

Керме иық далам, келем көсіліп,Аяғым асты көк шалғын.Төсіңнен текті өлең көшіріп,Батыр бабамды еске алдым.Көгімде менің қалықтап ұшқан,Кереге қанат –..

Ауыл. Түнді жамылып ап,Түгел тылсым көшке еретін....Біздің үйдің шамы бірақ,Бәрінен де кеш сөнетін.Ай көңілге нұрын сеуіп,Қиял құштық үйге сыймай.Кеш..

Сөндірмей шоғын үміттің,Етекті басқан бақ пен сор.Адасып мен де жүріппін,Шындықты көрмей, әттең, сол.Тәрізді кейде көлеңкеңҚасыңда жүрер дос пен..

Ертістің бойы – ескі жұрт,Қарауыл. Қара шаңырақ.Есілдің бойы...КешкілікЖұлдыздан алқа тағынад.Ертістің бойы – ескі өлең,Сол өлең қымбат бізге..