Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Көкке де шығармыз,жерге де қонармыз,бәрiн де ұғармыз,далаға қонар күз,қазанда тоңармыз…Көк-жасыл көлбеңдеп,басылар гүл, бағың,қол созып көлден..

 Жүрегiм мұң кешедi,жырменен күн кешедi,дүние қызыл-жасыл,кеудемнен түн көшедi;басқа бiрЗамандармен тiлдеседi…Жүрегiм күй кешедi,сыйғызбай үйге..

Намыс пен ой сiлкiлеп жырдың бағын,аспанымды шарлайды бiр мұңды ағын;құлағыма жетедi көктегi айқай,жүрегiмдi бүредi құрдымдағы үн.Көзге елестеп..

Тепкiлесе бойды ыстық барынша қан,не демейдi ашынып, тарынса адам?!Жер үстiнде бар-ау деп бiр адалдық,айттым, досым, iрiкпей бәрiн саған.Айттым адал..

Дала төсiндегi ескi обаларды көргенсайын, есiме Геродоттың: «Сақтар елшетiне жау тигенiн обалардың басына отжағып хабарлайтын болған», – деген..

Бiр-ақ келер бұл ғұмырдың бар мәнi –өмiр сүру! (Кiм-кiмнiң де арманы).Заула!Заула!Ақжал атты күндерiм –тағдырымның тұлпар тектi тарланы.Көзде – дала..

Мен кiртисем…Iштей үнсiз кiртием.Арымменен бетпе-бет кеп жыр түйем.Жалбаңдаған жағымпазды жақамай,жалған үшiн жабығамын, «үрпием»,арымменен оңаша қап..

Тарғыл шыңды торғын бұлт тұмшалады,сөйледi кеп көңiлдiң мұң шанағы.Қызыл iңiр…Жон-жота ойға шомып,жүрек сорлы беймезгiл үн салады.Қызыл түске малынып..

Медеу сайы…Талықсып күз бұлағы,сам жанды да аспаннан сыз құлады.Сағат тiлi секiлдi сырт-сырт етiп,бiр жыр менiң кеудемдi сызғылады.Жұлын-жүйкем..

Бiреу ойға батқанды оң көредi,бiреу мылтық атқанды жөн көредi.Асқанды да тасқанды орнына әкеп,түбi бәрiн құдырет теңгередi.Жөн-жосықсыз жәбiрлеп..

Ойға менi қыркүйек батырады,қайың-қыздың ұшады жапырағы,қарақазан тiрлiктi ұмыттырып,қаз-тырнаның дауысы шақырады.Шақырады ойымды, ән..

Әлдекiмдер өсектейдi сыртымнан,тiлгiлейдi жүрегiмдi жыр тұнған.Желтоқсаннан аман жүрген сүлдем бар,ойларым бар қанға батып, жыртылған.Әлдекiмдер..

Кешiр, қарғам, тұра алмадық араша,шаққан сәтте бәрi сенi араша,Ай астында жалғыз қалып булықтым,жұртым үшiн намыстанып балаша.«Терiс» деуге жарай..

Ойларды ұясынан кеш түлеткен,булығып бұла мiнез көштi көктем;қызығын қыз-фәнидiң тауыса алмай,өткеннiң көбi бiздей өксiп өткен.Үмiттi талшық етiп..

Естен кетiп ессiз күндер бұрқаған,естен шығып ессiз әндер шырқаған;күз реңi байқалады қайыңнан,күз реңi байқалады қырқадан.Жиi еске алып әке менен..

Қарашада қуарады тоғайлар,қара суық…Нөсерлетiп, көк ойнар.Жасыратын өзге түгiл, өзiмненкөңiл төрiн кемiретiн көп ой бар.Әлденеден сескенедi..

«Пускай с годами стынущая кровь,В наследнике твоем пылает вновь!»Шекспир***Сезiм алаң…Көңiл алаң…Ой алаң…Кеш жатамын. Таң бозынан оянам.Жүрек атты..

Жiгiт едiң жұлқынған бiр ғажайып,қалпың жүдеу, төзiмiң жүр ме азайып?!Сiлкiнейiк!Келшi бiр, жолды баста,Сырдың бойын кезейiк, жыр жазайық.Бiрi қалқып..

(Бала күндi сағыну)Түн…Алматы…Ән қашады, тарап үн.(Ой-дәптердiң үзiп-жұлқып парағын).Жыр сыздатқан, мұң сыздатқан жүректiсiлкiлейдi дүниелiк бар..

Көшеде – аяз…Түн.Ақпан.Көңiлде – көктем гүл атқан.Ашсам да көздi, жұмсам да,кетпейдi үнiң құлақтан.Кетпейдi әнiң дiрiлдеп,егiлiп, жылап..

 Алматы…Көше…Айлы аспан…Аяңдап қана жай басқансезiмге мас боп екi жас,құстайын көлге жайғасқан…Келедi кешiп айдынды,бiлмейтiн мұң мен қайғыңды,қос..

Күндерiм көп тау суындай тасыған,түндерiм көп жабыққан да жасыған.Өзекте – өрт, жанған iш,өткен өмiр – аққан су,ойлап соны ашынам,толғап соны..

Аз күндердi өткерiп сөз құраумен,дүниенi бояппыз боз қыраумен.Не берерiн Тәңiрдiң кiм бiледi,тағдырыңды iшектей созғылаумен?!.Көкжиек пен шақырып..

Ақиқат ауылына ойыс, демiм,өзiмнен өзiм көрем кей iсте мiн;жасық сөз айтқан күнi – «тамұқ» кешем,жақсы жыр жазған күнi – «пейiштемiн»…Жүректi тулатып..

Мұңға батпа, жә, досым, бекiнелiк!(Кетер бiр күн мұңға да етiң өлiп)…Ауық-ауық арбай ма желiктiрiпзаман атты кеудеңдi жетiм елiк?!Сыймай кейде ақ..