Қалижан бекхожин туралы Өлеңдер ✍️

Дүниеде келетін бəрі болғыңƏттең, сырғып кетті ғой əріге ол күн.Тағы саған кездестім, қарт жолаушы,Тірлік деген үстінде сары жолдың!Сені көрсем..

Қалижан аға-ай,Қалижан аға-ай,Қалижан,кең дала ең-ау етек бір жеңі далиған.Күй біткен сен деп күңіреніп те күйініп,бір сен деп және налиды өлең..

Осылай ма екен мезгіл жарлығы, кімге жетер ел-жұртының зар-мұңы, өтіп кетіп жатыр мына өмірден, аяулы, асыл ағалардың барлығы.Талай үйде шайқатылды..

Мен мінген ат керқасқа,Әр желісі әр басқа,Жортып барам, ай жарықСәулесін төккен жартасқа.Самалын сезіп салқын түн,Мен де желдей шалқыдым.Шалқыдым да..

Өткенменен ісі жоқ,Ертеңгіден қам жемес,Бәрі түгел, көңілі тоқ,Шаршайтұғын жан емес.Құрғақ жолды шаңдатқан,Киімімен су кешіп,Көбелек қуып..

Алты қабат бұлттардыҚуаладым, бораттым.Күнді өзіне қараттыКүміс түсті қанатым!Үркермен жол таластым,Аспанын бастым Таластың,Заманнан биік..

Көгенді шешсе бір шешкен,Өзен бойлап бір кешкен,Келін-қызы сырласып,Біздің сүю бір дескен,Ас пен тойда жырласып,Тоқтағұл, Жамбыл бірге өскен.Жайлауға..

(1815)Аш маған пейіш есігін,Мұқатпа, мен мейманмын!Адам – менің есімім,Ерімін, тірлік – майданның.Жарам көп қой кеудемде,Нұрлы көзбен қарашы,–Алдамшы..

(1783)Әділ бол, адамзат,Бол ізгі, ақыл ұқ,Жауыздық саған жат,Емессің мақұлық.Мейірімді жаның бар,Мейірімсіз – жануар.Бар болса бір ғайып,Адамнан..

(1815)(Л ұ қ с а т)Үр қызыЕсігін бағып пейіштіңТұрған мен бір сақшымын.Ентелейсің, өр түсің,Бөгде жан, кімсің, айт шынын?Батыры боп..

(1815)Безбеймін мен ақыннан!Сырымыз бір айнымас.Арбадың сен, алқынған,Жүрегімді ару жас.Айхай! Ақын тіл қатса,Үні маған шын рақат.Махаббат – өмір, ол..

(1815)Шалма ора басыма, тәж ғып маған.Шырай берер сол мата жарқыраған.Иранды билегенде, Аббас шахтың,Маңдайы мұндай тәжбен сән құрмаған.Ескендір де..

(1815)Бұл сәтті қайтіп бүркеймін?Бақытқа енді бас ұрам.Ұрымды сотқа бермеймін,Олжамды алған жасырам.Қайтеміз біз ұрлықты?Шын сүйіп маған беріл..

(1815)Ұрлық тумас себептен,Ұры ғой себеп өзі де.Ұрлап алды жүректен,Ләззатымды сезді де.Саған менің періштем,Берді ғой сол олжасын.Құлыңмын сенің..

(1815)Төгемін деп толқын жұпар,Алқына алған демдеріңе,Азап шегіп, болып іңкәр,Жүз гүл солды шөлмегінде.Саусағындай бүгіп тұрған,Құтыдағы әтір..

(1815)Мейлі грек, қара батпақ балшықтан,Соға берсін әсем, кербез сымбатты,Мейлі мәңгі сол мүсінге болып таң,Төксін лебін жалын атып тым қатты.Ал..

(1814)Ұсынып өзінің тек атын алға –Өзіне тең бар дейтін ақын бар ма?Сыйлап бір сырнайшы да, тәлім тұтып,Өзінен асқан бар деп мақұлдар ма?Шындық қой..

(1818)Қайран Хафиз! Қайтіп саған тең келем?Мынау неткен сандырақ!Ұшқыр қайық шырқар құстай желменен,Айдын жарып жарқырап.Желден шалқып, жүйткір әрі..

(1815)Арапқа Алла сыйлапты,Қасиетті төрт нәрсеБолсын деп сұсты, сымбатты,Ерлер, ғұмыры өткенше.Шалманы берді әскерге,Тәж біткеннен қадірлі.Шатырды..

(1814)Дүние соңын білмесең – Ұлылығың.Мәңгіліктей бастаусыз – тудың мығым.Дөңгелеген дүниеде – жырың аспан,Соны оның – бастауы сырын ашқан.Суалмайды..

(1814)Жырла қандай нақыл бар,Күші неде, анықта?Ұғып соны ақындар,Мақұлдасын халық та.Махаббаттың лебімен,Әуелі жыр шалқысын.Тәтті үнге төгілген,Наз..

(1779)Баяғыда, ерте заманда,Әулие баба сұстанғанСабырлы қолмен ғаламға,Күркіреген бұлттардан,Найзағайды иіріп,Ашқарақ жерге сепкенде,Рия шапан..

(1779)Адамның жаныЖаңбыр ғой бейне!Аспаннан саулап,Сусылдап кейде,Жерге кеп аунап –Жаңғырып, мәңгіЕселеп жаумақ.Қияның қилыҚырынан ырғып,Шұғыла..

(1774)Уа, Зевс!Жап көгіңді,Бұлттардың будағымен.Сал ойнақты,Мейлің, жаңқадай ұшыр,Тау мен теректі түйдегімен.Тек қана жерім меніңМызғымай тұрса..

(1774)Күн шұғыласымен жарқырап,Жайнадың сен,Ерке көктем – қызығым!Мың ләззатым ең, махаббатыңЖүрекке жақты шамшырақ.Сенің мәңгілікті қызуың –Қасиетті..