Сайын назарбекұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Атыңды жаттап өскен жастан адам,Туған жер, ыстықсың-ау басқалардан.Өзiңнен сәл биiктi көрсем болды,Өлеңмен әр төбеңе тас қалағам.Жырлапты аталарым –..

Ақ отау, Атамекен, ақ бесiгiм,Қалай деп ат тақсам да – тәттi елiмiңАта-анам алғаш көзiн өзi де ашып,Өзi де өмiр “иттiң” жапты есiгiн.Өзiңе арнап..

Жырқылдақтар, күлiң, мейлi табалаң,Кешiре гөр, үмiт күткен жан анам.Елу жаста тынған түк жоқ, бола маЖас санаулы қайта бастау жаңадан?!Қызғанбаңыз..

Бiр өлеңдi жазып тастап марқайып,Көңiл өсiп жатырғанда шалқайып –Күдiк итiң түрте-түрте оятты,Қорқыныш қой.. Тұр алдымда талтайып.Қорқынышым ..

Сал жеңгенiң қойынындайҚайнап тұрған құшағы.Ыстық шағыл, пейiл қандай,Мейiрлене құшады.Жатсаң ерiп мажыра шақ,Сәске түсте балбырап.Қаласың-ау..

Ажырықпен салыстырып,Адыраспан, сенi де,Кемеңгермен салыстырыпҚара жаяу менi де – түкке алғысыз етедi.Зеңгiр, асқақ ҚаратауымЖатқан кербез..

Тербетіп талай мені таң атырдың,Қаның мен жаныңнан мен жаратылдым.Парызын ең ақырғы өтей алмайТопшысы сынып жатыр “қанатыңның”.Өзіңдей жоқ қой енді..

Кетедi кейбiр түнiм силап мағанЖегiнi жан мүжiген – күдiк деген.Аурудың азабы да қиналтпаған,Қайғы да менi осынша мүдiртпеп ең.Не пәле – ақыл ойды..

Ұлғайып жасым ұстаған едім қаламды,Бір жырлап берсем, дедім бе, маңғаз, даламды?...Сорлаған халық демеші, шырақ, тегіңді,Тексіздік, сірә, жамандықтан..

Жаратылған тек бақ үшiнБас бар… ол не өңге деген.Жапырайған тек тақ үшiнБiрдеңе бар дөңгеленген…Алақаным… қорынамын,Саластырман көнге де мен.Табаным..

Аға! Қалай атандың жақсы азамат?Үлгi тұтты өзiңдi жақын мен жат.Бұлтарыс па, даңғыл ма өмiр жолы,Жан қинай ма ұзақ жол тақым қажап?Маған да өмiр..

Жори көрме сырымды өтiрiкке,(Ерiк бердiм лықсыған көкiректе)Сезiм тартып бас асау арғымақтай,Езулесем түсер ме текiрекке?Лоблып жүрек қызынды –..

– Мәтеке, көптi көрдiңiз. Отпан шоқысынан да биiк жер бар ма? – деп сұрапты Жары Мәтжан атанған Маңғыстау өңiрiнiң бiр шешенiнен.– Бар ғой, – дептi..

Сарқып алма, өзiңдi, сарқып алма,Тырбын, тырбын арбаңды тартып алға.Тәуекел мен тәубәнi жолдас етiпДем бер, үлгi өзiңдей жартыларға.Тырысып көр, әлi..

Қос жанары от шашып, жүрек кесе,Бiр самғайық қырандай түлеп десе,Нәркес көздер қиылып шақырғанда,Жүрек пе екен жалындап, дiр етпесе?!Жiгiт пе сол..

“Сүйiншiлеп” атой салмас осы күн,Ұмытқан-ау әдет-ғұрып жосығын.Ұрандатып келе жатса бiр бала,Шабар едiм қапталдаса қосып үн.Тойшыл халық болатынбыз..

Шопыр болдым ел мақтаған атақты,Шеберi деп өз iсiнiң атапты.Мәшiн айдап отыз жылды өткiздiм,Жазда бiр ай тасып бердiм масақты.Ендi мiне ұлым қуып..

Жолда қалған елімнің жүктері бар,Жігіт болсаң – ізде, тап, бөктеріп ал.Сөгілгенше қабырғам арқалаймын,Көре алмассың ұлыңның төккенін ар.Қорықпаймын..

Әлi есiмде, әңгiмешiл кiсi едi,Тыңдататын, түртiп қалып “е деш” деп.Өткiр көзi өңменiндi теседi,Қарағанда саған да ендi кезек кеп.Перен жыршы, күмiс..

Бауырға алып қол-аяғынСұлу суға секірді.Өз осінен айналатынДәл жер шары секілді.Жер шары да аңдағанғаСол қыз бала секілді.Білмейді ешкім қай..

Мен, Сен, Ол – мұрагерміз бәріміз де,Жасымыз, ұл менен қыз, кәріміз де.Атаның дақ түсірмей өнеріне,Әр сөздің, әр қаденің нәрін ізде.Әзірге мұрагер..

Жас кезiмде толып тұрды жырға маң,Ел өмiрiн елестеткен бұрмалаң.Ендi, мiне, бейне мылқау әкедейҮн қатпайды, сырын бүгiп тұр далам.Тыңдап бiрде Досан..

Қандай тәтті бойжеткеннің арманы,Елестеткен бар өмірін алдағы."Қиял отау" кіріп алсаң шыққысыз,Тіршіліктің зіл салмағы алда әлі......Тумадым деп хаса..

Апшыларын қуырады жекіріп,Бірде шындық, кейде шылғи өтірік.От басында отырады кейбіреу,Бала-шаға берекесін кетіріп.Ой жүгіртіп өткен істің..

Құрақ көрпе қандай әсем, қарашы,Ағын, көгiн, қызыл, сары, қарасын.Бес боуямен алты шаршы құрапты,Қандай өнер, тауып тұр ғой жарасым……Атам маған: “Қақ..