Жарлы туралы Өлеңдер ✍️

Кигізді киім балаға,жапсырды мата күлкілі:ұзын нe қысқа, қарама,жамаулы үрпі-түрпілі.Жүргeндeй тoпта алқалы,oл ырза мына ғажапқа,кeзeді қoлы..

(Жəреке Бекешұлына арнаймын)Тойға да мініп баратын,Қойға да мініп баратын.Кезегі келе қалғанда,Шана да сүйреп шабатын.Толтырған тақыр..

«Бай болу не күйлі аса,Ішіп-жеуге өзіне-өзі қимаса,Ақшаны тек жинаса?Өлгеннен соң бәрі қалар артында,Өшер бірге абыройың, даңқың да.Билігімде байлық..

Кіжіңдейді екен ғой жарлы кісі,Жомарттық та, мәрттік те бардың ісі.Аңызақты, аптапты дала сыйлар,Саялылау келеді талдың іші.Қызғаншақтау екен ғой..

Еркін күшпен өрлеймін,Өмірім ұзақ, өлмеймін.Міне, мен жалшы тілімін,Жарлы жанын жырлайтын,Қажымайтын, талмайтын,Еңбекші таптың ұлымын.Менің жаным..

Азған елдің хандары,Тақ үстінде отырғандары.Жарлыдан алып байларға,Сыйлар берсе керек - ті.Азған елдің қожасы,Қыдырып келер есікке.Бұл үйде кім бар..

Біреу - өлі, біреу - тірі: "Ал" мен "Бердің",Мал қашты уысынан һәмматлы ердің."Шықбермес Шығайбайға" тұрақтады,О дағы біліп : "ал"-ды берген..

Бір күні Жарлы отырып ойға қалды,Байларға кейбір сараң көзін салды.«Ішіп-жеді, рақатын көрмеген соң,Не керек, - деді, - жиып пұл мен..

Бай мен жарлы баласы аңға шықты,Жалаң қағып жарап тұр аты мықты.Жортып жүрген түлкіні көрді-дағы,Қуып барып еріксіз інге тықты.
Екеуі келді шауып..

Өлген соң бай мен жарлы мал демейді,
Мынаны бер, мынаны ал демейді.
Басына бай кісі өлсе, жастық тастап,
Астына қалың көрпе сал демейді.
Жарлыны..