Ертай ашықбаев туралы Тақпақтар ✍️

Бала көрсе сатпақ түрі,Ағады өзен сақ-сақ күліп.Жуындырып жібереді,Шомылғанда аппақ қылып.

Толқын-толқын сағымдыКөл деп Мұрат жаңылды.«Алыс па?» — деп сұрады,«Шомылам», — деп жылады.Көзінен жас ыршыды-ай,Әй, сағымның қырсығы-ай!

Тиістімін мақтауғаҚоштаса да, күлсе де ел.Гүл алаңын баптауғаҚарындасым тым шебер.Көйлектің де киедіГүлі барын... күлімдеп.Сондықтан ба?СүйедіАпам..

Жуды нөсер алапты,Болды дейсің, ой, қызық.Шалшық кешіп,БалақтыҚайттық суға тойғызып.Бір іс соған барабарКүтіп тұрды, ой, бізді.Бізді...Ашулы..

Терезеден бақылап,Қарайықшы тастаққа.Жасыл емес жапырақ,Тап-таза емес асфальт та.Тап-таза емес...Бұл қалай?Бұл күтпеген жайт еді.Сенгім келмей..

Қара суық күз келіп,Одан кейін қыс келіп:Қауын-қарбыз үзбедік,Бақшаға да түспедік.Отыр едік үш балда,Әңгіме айттым мен сонда:— Қарбыз өссе қыста..

Тұңғыш рет ЖасұланЖүр қаланы аралап.Өтті үйлердің қасынанБиіктігі ғаламат.Барлығы да тым жаңа,Жасайды-ау жұрт көп күтім.Бірақ жоқ еш мұржа да,Жоқ..

Киімдерін ілді деБіздің Айгүл кешкілік,Дәрігер боп жүр, міне,Тұр даусы да естіліп.«Бар, — дейді, — көп дәрім де»,Ақ көйлегін киеді.Ойыншықтың бәрін..

Мәз боп бәрі қарасады:Қаз-қаз тұрдың,Күлімдедің.Әзір саған жарасадыҚұлағаның,Сүрінгенің.Сүп-сүйкімді және бүгінЕсікке де жармасқаның.Кел, келе ғой..

Кешкісін көрдім,Не істермін?Күтпеген жағдай...Бұл да анық.Көрдім мен,Сосын сескендім,Мысықтың көзі тұр жанып.Кім білсін, не сыр бар мұнда,Екі ұдай..

«Ашуланды-ау», сірә, тағы,Жұбатамын бөпемді енді.Бөпем менің ұнатадыТербеткенді,Көтергенді.Қызығады-ау ел де, тегі,Дейді:— Бөпең ержетті..

Сұрады мұғалім ойлана:(Мұндайда кім үнсіз қала алар?)— Тіршілік бар болса Айда да,Барар ма едіңдер балалар?Апыр-ай, белгісіз тұраққаОйланбай қалайша..

— Батылдық керек,Таңданба,Балаларға да, үлкенге.Үйде де жалғыз қалғандаҚорықпа,Көрпе бүркенбе...— Іс бітір дәйім ұтымды,Мақтайды сосын сені де..

Сыныптасым ғой бұл менің,Көрмейсің үнсіз жүргенін.Отырып алып жаныма,Сайрады, міне, тағы да:— Шығарма мұны есіңнен,Жаралды Адам —Мешіннен...— Іздеме..

Қулықты білетін баламын,Өтірік ауыра саламын...Баруға еріндім сабаққа,Қарамай қойдым еш тамаққа.Ұстадым басымды, ішімді,«Ауырды» деп мамам..

Көкең кетті егіске,Тракторы тым ұзап.Ағаң сонау егістеҚой бағып жүр күнұзақ.Атаң кетті жайлауға,Атпен барса жақын-ақ.Қазанда сүт қайнауда,Әжең отыр..

Ойлануым тегін беКөрсем мектеп алаңын?Бар үйімде менің деДәптерім мен қаламым.Бояуларым тамаша,Әрбірінің түрі өзге.Қарындасым қаласа —Сурет салам..

Шықты үйден, міне, балалар,Шуласып «сабақ...мектеп...» деп.Күтіп тұр шофер ағаларАвтобустары «беп-беп» деп.Бұдан да сен бір сыр аңғар,Тұрады ерте..

Тау жақсы емес пе,Бауыры бақшалы...Барады белестеЖүгіріп ақ сағым.Қозы-лақ секеңдепКөк шөпті үзеді.«Жеткізбей кетем», — депКөкте бұлт..

Достарым кеп, ал, міне,Ауламызға толғанда үн,Папам айтар әңгіме:— Мен де бала болғанмын.Достарым кеп тағы да,Ауламызға толғанда үн,Айтады атам..

Таңдап-таңдап алды даӨңшең кепкен бұтақты,Жер ошаққа салды да,Әжем шырпы тұтатты.Таңданып-ақ қалыппын,Жанып жатыр от баяу.Мына түтін жағып тұрКөк..

— Шаршадың-ау, жүйрігім,Тоқта...Тәк-тәк...Сәл шыда...Лас болыпты-ау құйрығың,Қарамапты-ау малшы да!Осылайша жан-жаққаҰрсып сөйлеп,Масқара,Біреу кірді..

Енді қайттік?Білмедік.Қысылдық,Ол — дәлелді.Мерекелі күн келіп,Жүгірдік біз тағы енді.Кеңес құрдым мамамменКешкісін мен жай ғана.Дедім:— Сыйлық алам..

Ең әуелі қорған салды,Жан-жағына орман салды.Содан кейін кеме салды,Өзен жоқ қой —Неге салды?Сосын барып бұлақ салды,Бас салған жоқ —құлақ..

Деп едік:«Қалайда анықЖақсы ұл боп өсемін мен».Таң атты арайланып,Тұра ғой төсегіңнен.У-шу боп қоя бердіТағы да көше бірден.Мен келдім,Оян енді,Тұра..