Қойшыбек мүбарак әңгімесі туралы Әңгімелер ✍️

Жайлау. Саумал желі қарағай басын ырғаған салқын түн. Арғы шеті қараңғылық құшағына астасып, тұтас бетті алып жатқан қалың қарағай. Бергі етегінде..

Алдымдағы қара телефон бебеулей жөнелді.— Иә!— Естер ағасыз ғой!— Тыңдап тұрмын.— Қалыңыз қалай? Есен-аман жүрсіз бе?— Аманшылық. . . тани алмай..

Қаладан кеше келгем. Осы ауылда анау алыстағы қалада оқып жатқан жалғыз менмін. Туыс-туған, көрші-қолаңның барлығы менен сарқыт дәметеді... Шамамша..

— Жібер мені! жібер!.. ол өзінің ащы даусынан шошып оянып кетті. Түннің қай уағы екенін аңғара алмады. Жап-жарық күміс айнадай жарқыраған аппақ айдың..

Соңғы жұмысқа ауысып келуім — жай қызмет емес. Атағын ат әзер көтерердей бөлім меңгерушісі болып келуім өмірімді күрт өзгертіп жіберді.Қырыққа таяп..

— Көке, «Торлысайға» белгісіз біреулер келіп қонып жатыр екен.— Қай ауыл?— Білмедім...— Шамасы, біздің жағдайымызды білмейтін біреу шығар... Әтең бар..