Өлеңдер ✍️

Дем алысы ауырлап,
Анаң жатыр төсекте.
Қанаты жер бауырлап,
Қалаң да тұр өсекте.
Соғады, əне, бүлкiлдеп,
Алып қала жүрегi.
Сол жүректi құлқын кеп
торып кетiп жүредi.
Құлай кетiп көлденең,
Жылайсың сен ендi өксiп.
Қан қысымы өрлеген
Қалаң жатыр дөңбекшiп.
Зəре-құтың қалмаған,
Телефонға жетiп ең:
“Жедел жəрдем!.. Жан анам...
Тез жетiңiз, өтiнем!”
Қалаң– сенiң анаң ғой,
Жағдайыңды түсiнем.
Меңдегенде адамды ой,
Шошиды, рас, түсiнен.
Ысып тұр ғой денеңiз,
Түсiң қашып, қабара. – Бiз қаланы беремiз
Қандай ауруханаға?!.
Баласының көп сырын
Көре алмайсың шешеден.
Бүгiнгiнiң қоқсығын
Көме алмайсың кешемен.
Кешегi iшкен уыңның
Заһары өттi... Не дерсiң!
Өкiнiшiн бүгiннiң
Ертең кiмнен көрерсiң?.