Өлеңдер ✍️

Ортасынан ойып ап қырдың отты шалғынын,
Əбден қызып арқасы, екiленген шал бүгiн.
Сүңгiп кiрiп қалыңға, сүйкей жайпап барады
Сүргi тiлi сүйреңдеп сүйiр тұмсық шалғының.
Тарамыс дене ширығып, шып-шып терлей бастады,
Алақанға шиырып, шырт түкiрiп тастады.
Шаруасы жоқ Күнмен де тас төбеден шаңқиған,
Ұмытқан ол шалғы мен шабындықтан басқаны.
Шалғы сабын қыса ұстап, қылпылдатып барады,
Өз-өзiнен дыбыстап бiр тiл қатып қалады.
Тобарсыса таңдайы – топырақпен бүркеулi
торсықтағы шалаптан қылқылдатып алады.
Кенет, кенет... Сездi шал шаршағанын əл тайып,
Шау тартқаны осы ма, қауқар қашып, қартайып?
Қылпылдаған шалғының қырсыз жүзi секiлдi –
Қылшылдаған жас күнiн есiне алды жантайып.
Батар күнге тесiлдi бастан дəурен өткендей,
Шалғымен қош айтысар соңғы сəтi жеткендей.
...Перiште күн, қайран шақ, кетесiң-ау көкке өрлей,
Көк шалғыннан пыр етiп көз жаздырған кептердей!