Өлеңдер ✍️

Жазғырмайды жалған деп жырымды ешкім,
Насатты бір мәуріттің нұрын кештім.
Әлмисақтан аян ғой ғұмырлы ақын
Қаһарланған ханның да тілін кестің.
Төменде қап тарлан тау, барлық төбең,
Қаңтарларды қақ тіліп қарғыпты өлең.
Ақиқатпен ұрам деп ноқайларды
Және азабын тартасың нарлықпенен.
Ізгі арманның жолында арнап түстер…
Жұрт алдында парызың салмақты үстер.
Сатқын оғы жаралап қанатыңды
Аңғалым-ай, артынан бармақ тістер.
Күш әуезді әуелеп әнің бақтан,
Ақ сөйлесең – ағынан жарылды ақ таң.
Парасатты пейілмен көресің сен
Жауыздықтан басқаның бәрін мақтан.
Болашаққа бағыштап бір үнді әман,
Өлмесе деп тілейсің жырың – балаң.
Мәжнүн деп айтар ма көрсе бәлкім
Шабыт буған шақтағы түріңді адам.
Жүрегіңе жалын-от жақты ма елің,
Қаз қанатын шабыттың қақты керім.
Ұрын барып аулына өлең-қыздың
Жетпісте де алмайсың аттың ерін.
Жанарыңда жүз аунап солқымды алаң,
Өн бойыңа өршіткен өртін ғалам.
О, садағаң кетейін, сері ақындар,
Алдыңда басымды иіп, бөркімді алам.