Өлеңдер ✍️

Кіндікжұртым – абыз әкем, текті анам,
Құрақ ұшып көгершінің жетті аман.
Іздедің бе ұзақ жылдар жоғалтып,
“Қай тарапқа кетіп қалды?”- деп балам.
О, сағыныш, кісінеген жүз құлын,
Жүрегімді кернеп тұр-ау ізгі үнің.
Көп алқындым көкжиекке көз тігіп,
Ұстаймын деп тұлпар-арман тізгінін.
Кіндікжұртым - әжімді әжем, сұсты атам,
Өрге тартсын өзің берген күш-батаң.
Тұғырына бір кездегі түлеген,
Қайта оралу – қанаты бар құсқа тән.
Кіндікжұртым – үзеңгі дос, өз құрбым,
Бала шақтың базарына кез қылдың.
Шашыма да ұрын келді боз қылаң,
Боз көдесі сияқтанып боз қырдың.
Кіндікжұртым – ғашық қызым, ер інім,
Жанарыма жарық шашқан сері күн.
Өзім жайлы жырлап берді бозторғай,
Жоқтайды деп жүруші едім мені кім?
Кіндікжұртым – ғазиз жеңгем, мәрт ағам,
Жаным менің жаратпайды жалтақ ән.
Бөбек сынды түсірмеймін өлгенше
Саған деген сағынышты арқадан.
Кіндікжұртым – кемел далам, кеңдігім,
Шамасынша жыр толғайды енді ұлың.
Мансұқ тұтпай бір төбеңде туғанды
Бір биікке құлшынамын мен бүгін!

(16.10.1976 ж.
“Орал өңірі” газеті)