Өлеңдер ✍️

Е, мынау жаңа өмірдің балғындары,
Бәрің де жүрегіме болдың дәрі.
Қасымда сендер жоқта қарақтарым,
Иіссіз гүл сияқты елдің бәрі.
Сендерді көздерім бар аймалаған,
Сендерді қорғап жүрем айдаладан.
Сендер де қорғаңдаршы мына мені,
Сендерсіз дүниеде қайда барам?
Кей-кейде өздеріңе қайран қалам,
Достықтан басқа ештеме ойламаған.
Ойламас достан басқа ештемені,
Бір кезде менде де осы дос көп еді.
Түсімде көрем ылғи осы күнде,
Ішінде тірі адам жоқ бос кемені.
Әйтеуір құмарттық та әлденеге,
Бәріміз кеттік мініп әр кемеге.
Жаным бір тұншыққанда
Жаңа достар,
Бұрынғы достарымдай дем бере ме?
Барамын олар жоқта тойға неге,
Барғанмен көңіл-күйім сай келе ме?!
Достарым кетті алыстап мүлде менен,
Білмеймін жүргендігін қай кемеде.
Кетсе де бәрі алыстап елеспенен,
Қасымда қалды досым Кеңес деген.
Жоқ болса жоқ нәрсемді бар ғып тауып,
Бар болса айдарынан жел еспеген.
Дүние басымыздан дөңгеленіп,
Барымыз біртін-біртін егделеніп.
Қасымда баяғы сол Кеңес досым,
Басқасын тастағандай жерге көміп.
Ауса-дағы осы өмірдің ортан белі,
Сол Кеңес жан ажарым. Ортам да еді.
Ол мендей тіршілікке шорқақ емес,
Ол мендей жасық емес, қорқақ емес.
Ол нағыз көлде жүзген шортан да еді,
Сол Кеңес бірге отырған бір сәтінде:
– «Мен сенсіз дүниеден қорқам»... – деді.
Боп жүріп өзі қамқор тағдырыма,
Ол менің шөлдейді екен жан нұрыма,
Не дейін шынын айтқан жан досыма,
Не дейін жалғандағы жалғызыма.