Өлеңдер ✍️

«Өмір қашан оңалады?» дейсің-ау,
Сол сөзіңмен жанымды ылғи жейсің-ау.
Көзімді ашып дүниені көргелі,
Көкіректі кеміреді сол сұрау.
Өмір қашан оңаларын білмедім,
Бәрі де адал – жылағаным, күлгенім,
Құм тірліктің құрау үшін бір жерін,
Есігінен қайту керек түрменің,
Бұл өмірдің түзеу үшін бір кемін,
Әркім бүгін істеп жатыр білгенін.
Адамдығы жоғалған соң адамның,
Қай тіршілік, қашан қайтіп оңалдың.
Бүкір сайтан сияқты бір қараулық,
Тұлғасындай көрінеді заманның.
Үмітіңмен келер күнге көш кілең,
Мендей ақыл сұрай көрме естіден.
Алатаудан арқар ауып кетті ғой,
Абыройы арзан тартып ешкіден.
Алтын тақта, ақ сарайда отырып,
Хандардың да өмірі өстіп өксіген.
Коммунизм кезінде де «кемелді»
Өмір қашан оңалады дегенді,
Әкемнен де, шешемнен де естіп ем.
Жамандардың асығы ылғи алшыдан,
Жақсылардың күні туар артынан.
Сіз бен бізге сіңіріндей қасқырдың,
Өле-өлгенше керек екен жан шыдам.
Өмір мәңгі амал-айла білгенім,
Бәрінің де табу керек тілдерін.
Амалсыздан Абай атаң айтқандай,
«Қолдан достық» жасап алып жүргенің.
Өмір қашан оңаларын білмеймін,
Бірде тұман, бірде жарық күндеймін.
Тоңып, тозып, торыққан бір шақтарда,
Тоны жаңа жақсыларды күндеймін.
Есінетпей еркелетші сен мені,
Мен де өмірді екі мәрте сүрмеймін.
Есіркеші, еркелетші жұбатып,
Бауырдағы барлық тасты уатып.
Адам болып жаралсам да анамнан,
Адамша өмір сүргізбеді уақыт.
...Дәметемін бір тамаша заманнан
Бар халықты қуаныштан жылатып,
Мәңгі бақи болатұғын күні ашық.