Өлеңдер ✍️

– Көз алдында жүрген
Мынау елдің мың,
Сен ақынсың, – дедің бірде,
Мен кіммін?
Өзің – жерде,
Мен – аспанда секілді,
Көңіліңді сол бір ойға сендірдің.
Мұның қалай
Өзіңді-өзің кемітіп?
Құр намыстан
Аласың сен не ұтып?
Жебеп-жасқап
Көтермесе жоғары,
Ақындығым
Төмендетпес сені түк.
Рас, ақын өзгелерден даралау,
Керек оған “жай адам” деп қарамау...
Ел еркесі болдым...
Бірақ, ұқ, күнім,
Саған деген жүрегімде мол алау!
Адамдарды
Айырмайды, әсілі,
Атақ, мансап,
Дәрежесі, кәсібі...
Кімнің болсын
Өзіне бір бұйырған,
Тағдырынан
Болады ғой нәсібі.
Түсінгенге
Өлең – өнер,
Өлең – бақ,
Өлеңімде биік шыңдар
Төмен қап...
Келем, күнім,
Қанаттанып қиялмен,
Еншіме мен
Осынау бір өнерді ап...
Алаңдатып
Күллі әлемнің тағдыры,
Адамдардың қуанышы...
Бар мұңы...
Бір өзіме қабылдап ап барлығын,
Жүрегімнің орындаймын жарлығын.
Нені біліп,
Не ойладың басында?
Ештеңе де ұқпадың ба расында?
Өзім – сендік,
Ал, өлеңім – елдікі,
Күнім,
Мені ел көзінен жасырма!