Өлеңдер ✍️

Кей-кейде біз оңаша бір
мейрамхана ішіне
Кіруші едік ұрланып,
Баспалдақпен төмен түстік сан рет
Үнсіздіктен сыр бағып.
Столды да таңдаушы едік бір барып,
Тым-тырыс боп тұрушы еді айнала
Не болмаса отыратын ол жерде
Сыбырласып-күбірлескен бір халық.
Ал бұл жердің ең тұрақты қонағы –
Көңілсіздеу күрең ойға бастайтын
Алагеуім көлеңке еді кәдімгі.
Әр столда отырған ол сан жылдар
Көлеңкелік болмысы
Күнмен тіпті кездесуден қашпайтын,
Ал күн болса саспайтын.
Қолыңменен жанасып,
маңдайыңды иіскеп,
Стақанмен аймаласа бастайтын.
Біз ұмытып кеткен жалғыз Құдайдай
Ұмытылып...
...сосын сырын ашпайтын.
Аялдадық. Дамыл таптық бұл жерден,
Уақыт тоқтап қалушы еді біз үшін,
Біз есейіп бара жаттық Күз үшін
Көлеңкеден шыққан сайын жарыққа
Бөтен жан боп шығатынбыз өзгеріп
Табандардан жүрекке өткен сыз үшін.