Өлеңдер ✍️

Ей, Кәмшат қыз!
Кермаралдай керілген,
Өндіріңде толықсыған өмір ме ең?
Өлең саған неге керек онсыз да
Өлең аңқып тұрған жоқ па деміңнен?!
Он бесіңде от оранған жасын ең,
Сен өлеңсің, шабыт шығар бәсірең.
Сені көрдім өмір өртке түсе сап
Өлең жазған өзі өлең басымен.
Алып-ұшқан ақындықтың талғамы,
Мең-зең етті... мені саған арбады...
Дүниенің есеп бәрі, былғанбай
Өлең ғана қалғаны.
Фәни-жалған ар-ибаңнан сәл төмен,
Жыр жазғаннан өспесе де мәртебем,
Дүниеге келмес пе едім құдірет
Өзегімді өлең болмай өртеген...
Әйтпесе, бұл нем бар еді басқада,
Жазған жырым өмірімнен асқақ, ә?!
Өмір бойы сағынамын өзімді
Өлең сынды – он бестегі жас бала...