Өлеңдер ✍️

Кербез күйі жатқан шығар,
Телқараның жазығы,
Арқандаған кіндігімнен Алмалы –
темірқазығым.
Ой қалыңдап,
Күй жалындап,
Сенен қара үзгелі
Жабырқаймын, арман ғана,
Жанның жалғыз азығы...
Қалып еді көз айырмай Көкшоқының
шыңдары
Жасын төгіп тұнжыраған бұлттары да
шулады.
Өзен тулап,
Құрақ шулап,
Қарағайы теңселіп,
Қайшыласқан қарлығаштар,
Төбемде ол да зулады...
Қарауытқан молаларға қарасам
көңіл бұзылар,
Аруақтар, өзің жебе, ұлыңның
дәм-тұзы бар...
Бір қария, десе жолдың –
Аптабы да,
Мұзы бар,
Бір балдырған – ұқсасам деп қызығар...
Жаутоғайдың ащы алмасы, дәміңді алып
барамын,
Сырлы әніңді ішке жұтып, қайырыла
қарадым.
Менің тұмса махаббатым –
Бар-шырыны араның,
Түсінерсің,
Туған жерден ажырады табаным!..
Алмалы – әнім, көкейде тұнып тұрған
қайғым да,
Ескексіз жалғыз қайықпын жүзген
айдында...
Өріктіарал! Жаутоғай!
Көктолқын өзен,
Көк шалғын,
Балаңды аңсап,
Түсіңде құшағыңды жайдың ба?!
Туған жер, сені қиялдап, ойлап кетем мен,
Нар болу қажет, қайыспай
жүкті көтерген.
Ән шырқап әсем,
Жыр арнап саған жүрермін,
Біреулер жетіп,
Біреулер жетпес,
Армандай Атамекеннен!