Өлеңдер ✍️

Өнер дейтұғын ғажап-ақ,
Атыңды жайған әлемге.
...Жанымды жиі мазалап,
Самсап тұр «жұлдыз» төбемде.
«Жұлдызға» толы айналам,
Көз қарықтырған жарығы.
Мен солар жайлы ойланам,
Ойшылдар құсап кәнігі.
Түспейді жерге мәңгілік,
Аспан ғой оның мекені.
Талайды жүрген таң қылып,
Жарығы бізге жетеді.
Құсқа жеткізбес самғаса,
Қол жетпес қандай шынар ең.
Егер «жұлдыздар» болмаса,
Өлетін екен бұл әлем.
Жер таба алмайды қонарға,
Аспанда жүріп сейілмен.
Төменде болған олар да,
«Жұлдыз» боп кеткен кейіннен.
Тағдырдың көріп талқысын,
Халықпыз бәрін кеш ұғар.
Шалқыса солар шалқысын,
Себебі «жұлдыз»...несі бар?!
Сондықтан жерді сүймейді,
Сүйекке біткен паңдығы.
Сәріде сосын сирейді,
Төменге құлап, ал бірі...
Өкпе арта көрме маған сен,
Және де ешбір таңданба.
Армандап кеттім содан соң,
«...Шіркін-ай, «жұлдыз» болғанда!»