Өлеңдер ✍️

Атқанынша көктемнің құба таңы,
Әдемі әйел өз-өзін жұбатады.
Сағынышы шашылып көзіндегі,
Кей түндері жүрегін жылатады.
Жанын арбап сол күні елес түнгі,
Мұңайды әйел...(оны ешкім демес мұңды.)
Үрпек бас шақ туса да үздіктіріп,
Кездестірген жоқ бірақ ол ешкімді.
Айтқан жоқ жалғыздығы жайлы өзгеге,
Айналған жоқ тағы да айкезбеге.
Күллі әлемнің тынышын алып келген,
Әдемі әйел әулие қай кезде де.
Күй кешеді кей күні шалқымалы,
Жар құшағын аңсайды...бар құмары.
Гүлдерменен жастығын ұзартса да,
Ақжағалақ аққудай шарқ ұрады.
Келсе де бір басына қанша қайғы,
Бір көктемін күтуден шаршамайды.
Гүл ашатын мезгілін күтеді ылғи,
Одан өзге ештеңе аңсамайды.