Өлеңдер ✍️

Мойнында дүние азабы,
Қанында тулаған ғазалы.
Құдайда жазығы жоқ оның,
Әйтеуір сонда да жазалы.
Сезімі іңірге таматын,
Сырласы-жұлдызды қара түн.
Қауырсын түспейтін қолынан,
Шағала қаққанда қанатын.
Сыр тартып тұңғиық түндерден,
Сүйінші сұраған күндерден.
Далалық қара көз бағбаны –
Күн сайын тәж өрген гүлдерден.
Менің де тулатып қанымды,
Айтады ол Абыл мен Қабылды.
Өлеңнің өртінен қашамын,
Қоярға жер таппай жанымды.
Дүниеге өлең боп оқылған,
Өмірді сұраңыз ақыннан.
Шыбындай жаны үшін сатылмай,
Аққудай ары үшін атылған.
Теңізде тоқтамай кемесі,
Бітпейді тағдырмен егесі.
Қобызға қосады қайғысын,
Жердегі Құдайдың елесі.
Бас қамын басқаға зар тұтпай,
Өз-өзін өзгеден зор тұтпай,
Өмірін өлеңмен ұзартып,
Күн кешкен кешегі Қорқыттай.
Ақындар, ай, қайран оғылан,
Қашпаған сұңқардың сорынан.
Қобыздың сарыны – өлеңі,
Әуенін қыранша қорыған.