Өлеңдер ✍️

Еске түссе кетемiн ғой ашынып,
Еске түссе қаламын ғой шашылып, –
айдың күннiң аманында осынау
өлдi жiгiт,
өлдi жiгiт асылып.
Өлең сөздiң үзiлдi де ұйқасы,
быт-шыт болып ойдың шықты қиқасы.
Дiр-дiр етiп тау мен тастың денесi,
шымырлады қара жердiң құйқасы.
Жоқтау сөздiң қара түндi тiлдi үнi,
сол бiр үннен кептi тажал ындыны.
Өлдi жiгiт,
өлдi жiгiт асылып
ашылмаған он екiде бiр гүлi.
Кеткен-сынды болды сонда ел семiп,
Кеткен-сынды болды сонда жер семiп.
Құшақтасып бiр-бiрiмен
қайғыдан
тұрды ағаштар күнi бойы теңселiп,
тұрды ағаштар түнi бойы теңселiп.
Бiр найзағай тiлiп түсiп денемдi,
бiр от келiп өртедi ғой өлеңдi.
Түн iшiнен дауыс шықты күңренiп:
өлдi неге,
өлдi неге,
неге өлдi?
Өлдi жiгiт –
қайырылмастан елiне,
өлдi жiгiт –
қайырылмастан жерiне!
... Бiздер жүрген мына тiрлiк, бұл өмiр
қайырымсыз қатал ма едi әлi де!