Өлеңдер ✍️

Аптап күн бұл –
бұрын-соңды көрмеген.
Жалын ұрар вулкан-сынды сөнбеген.
Жерге түсiп аспан мынау айналып,
көкке ұшқандай төңкерiлiп жер деген.
Болмайтындай ендi бесiн, екiндi.
Лап ете қап от шарпиды бетiңдi.
Бетон киген алып үйлер –
ұстасаң –
күйiп тұрған алып пештер секiлдi.
Мұнар ағып көше бойын жағалай.
Бұл дүние өртенедi,
жанады-ай!
Анау жатқан асфальттi алаң да
шоққа қойған қызып тұрған табадай.
Түсiнiсу, ұғынысу әлi аздай.
Жер менен Күн бiр-бiрiмен араздай.
Жапырақ та –
тiршiлiгi бар деген –
судырлайды кеуiп қалған қағаздай.
От шарпытып жер мен көктiң арасын
өзiң де ендi өртенесiң, жанасың.
Бүкiл iшкi дүниеңдi өрт етiп
демiңдi алсаң –
жалын ұрттап аласың.
Шым-шытырық өңi түгiл, түсi де –
қиын-ақ қой ойлы, қанды кiсiге.
Бұл өмiрдiң –
құдайым-ау қайтемiз! –
боп кеттi ғой сырты да өрт, iшi де.
Күймей қалай жүре алмақпын ендi мен,
дей алмаймын салғырттыққа көндiгем.
Сырттағы өрттiң әлi-ақ табы қайтар-ау,
iштегi өрттi қалай ғана сөндiрем.
Қап қара боп күйiп кеткен жыр елiм,
қап-қара боп күйiп кеткен реңiм.
Өрт iшiнде қалды менiң тiлегiм,
өрт iшiнде қалды менiң жүрегiм.
Бiрде ақын,
ендi бiрде пақырмыз,
бiрде алыс,
ендi бiрде жақынбыз.
шыжғырылып, күйiп-жанып, өртенiп
от iшiнде жүрiп келе жатырмыз.