Өлеңдер ✍️

  13.08.2022
  84


Автор: Темірхан Медетбек

Кiшкентай адам

Тоқтататын бұған қандай амал бар,
тоқтататын бұған қандай қамал бар, –
пайда болды пақырлықпен күн кешкен
кiп-кiшкентай,
құйтақандай адамдар.
Бiлiнбейдi, –
жүрiсi де, тұрысы,
бiлiнбейдi –
алған демi, тынысы.
Жоқ олардың тiлмен, дiлмен бiр iсi,
жоқ олардың елмен, жермен жұмысы.
Өзiн өзi бiр уыс қып сығымдап,
айтатынын айтатұғын сыбырлап –
үнсiз-түнсiз,
көзге түспей, көрiнбей
бара жатыр құмырсқадай қыбырлап.
Өзi үшiн де,
өзге бiреу үшiн де
iрiлiк жоқ, кiсiлiк жоқ iсiнде.
Күндiз-күнi қыбырлап тек жүргенi
ұсақ-түйек, қиқым тiрлiк iшiнде.
Өзiн өзi алған мүлде жекелеп
жүредi оны пендешiлiк жетелеп.
Ерттеп мiнiп ергежейлi беделiн,
отырады мәстек ойын мәпелеп.
Қауiптi айтсаң –
жердiң үстiн торлаған –


кiшентаймын! – деп тайқиды оңбаған.
Төңкерiлiп кетсiн мейлi дүние
өзi бiрақ аман болса болды оған.
Керек емес –
оған көктем бүртiгi,
керек емес –
оған ел мен жұрт үнi.
қыбыр-қыбыр
қыбыр-қыбыр... күн-түнi.
Неткен оның тойымсыз ед құлқыны.
Қорықпаймын адамыңнан жаланған,
қорықпаймын адамыңнан қабарған.
Қорқамын мен – жүретұғын көрiнбей –
осы құйттай қыбырлаған адамнан.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу