Өлеңдер ✍️

Тұлабойдан бұрқанған дауылды леп,
Алдаспанға санаушы ем жалын жүрек.
Боз ботадай жырларың боздап кетіп,
Өзекті өртер өлеңің жанымды жеп...
Төзбесімді білмеймін, төзерімді,
Ағат ойға аһ ұрмақ ақын жүрек.
Арпалысқан патшамен кезеңімді
Жазсаң етті «хас батыр қағынды!» деп.
Түңілдірдің...
Түрменің торы ішінде
Сарыуайымға мәрт Досан салынды деп?!
Алысқан Ер Намыс пен Ар үшін де,
Мойынсұнып тағдырға бағынды деп?!
Ұлы өнердің мұраты – рух себу,
Рухсыз ой айтпас ем жағымды деп.
Рухсыздық дертінен ұрық төгу

Қоздырып та кеткендей қанымды кеп...
Кінәлама әрі іні, әрі балдыз,
Түйреді деп ащылау Ғалымды көп.
Ақындардың десек те бәрі жалғыз,
Айтатұғын әр ойға ақыл тірек.
Адай деген халықта әлсіздер жоқ,
Айта алмас жан патшаға бағынды деп.
Адай деген халықта қансыздар жоқ,
Астамсыған Рукиннен алынды кек.
Адуынды күй кешкен ата-баба,
Ерлер сөзі: «Ел үшін қаныңды төк!»
Ей,Рахат, рухыңды аласартпа,
Артық айтсам, сындырма сағыңды тек!