Өлеңдер ✍️

Текті қаннан жаралған тарпаң елім,
Тумысыңда адуын, арлан едің.
Тарихтың сан ғасырлық тарамында
Талмап едің, қияға самғап едің.
Демеймін кезің аз ба құлдыраған,
Талай мейлі кешсе де мұңды далам.
Сен бүгінге жетіпсің ғұрпың аман,
Сен бүгінге жетіпсің құлқың аман.
Халқым менің, түспеген еңселері,
Ер мінезді ерлер ғой ел сенері.
Көл-көсір боп көсілген байтақ жерім,
Бабамның қаныменен өлшенеді.
Бойларына дарытып асқан жігер,
Бағындырған даланы көшпенділер.
Тұтам жердің қадірін
Сол жер үшін
Қырғын шайқас дұшпанмен кешкен білер.
Сол жер үшін сертінде тұрысатын,
Алысқанмен алысып, жұлысатын.
Қайран біздің баһадүр бабалар-ай,
Даңқты еткен ұлты мен ұлыс атын.
Сендерді ойлап, өткенге үңілемін,
Дәстүрім бар жүгінер ұлы менің.
Батырлардың бағасын бағамдаймын,
Есі кеткен ездерден түңілемін.
Мен де «өлеңді жазбаймын ермек үшін»,
Ақиқаттың ашқылтым кермегі шын.
Рухына бас иіп жыр жазамын,
Басын тіккен өлімге ерлер үшін.
Заманының азулы арыстаны,
Ғапыл кеткен Алаштың арыстары!
Тәуелсіз Тұран үшін жанын қиған,
Алдаспандай жарқылдап намыстары!
Қазағын салсам деумен сара жолға,
Тіксем деп туын биік Алашорда!
Қияларға самғаған қырандар-ай,
Текті тұрпат тарпаңға жарасар да.
От жүрегін «елім!» деп алға ұсынып,
Мұстафа, Әлихан, Ахмет Байтұрсынов,
Міржақып, Мағжан, Жүсіпбек, Сұлтанбектер
Арқалады абырой арлы іс қылып!
Сәкен, Ілияс, Бейімбет, Әуезовім,
Туған елге дарытқан жан азығын.
Зұлмат заман шарпылып жаласына,
Жапа шекті қара нар –бар асылым.
Маңғыстау да назардан қалыс қалмай,
Айрылдым неше саңлақ арыстардан.
ҚазЦИК-те төраға Жалау Мыңбай,
«Ақкөз Адай» атанған нағыз тарлан.
Тобанияз хан болған тұғырлым-ды,
Төлесін тұлпар тектес тұkымдым-ды.
Оразмағанбет,
Нұрсұлтан, Зұлқаш, Байбоз, Қойсары, Ержан –
Шейіт етті шетінен ғұмырлымды.
Ащы жас –көзімізде кермек қалды,
От-намыс бойымызды кернеп алды.
Алаштың артық туған асылдары –ай,
Артыңда өнегелі өрнек қалды.
Сол ерлікті жазсам деп дастан етіп,
Мен бүгін көк теңіздей тасқан едім.
Ұлтын сүйген ұл-қызды ұлықтай біл,
Көкбөріден күш алған асқақ елім!