Өлеңдер ✍️

Тыншытпаса орамды ойлар миымды,
Мазасыздау тағдырыма сиындым.
Маубас доңыз мәз болады тойғанға,
Мағыналы тірлік жайлы ол ойлар ма?
Маңғазсынып, кісімсіген тұл-пенде,
Мекіреніп, қоразсынып жүргенге.
Жаны қуыс дүмше менен дүбара
Ит-жыныңды қоздырады-ау, сұрама!
Атпал ерлер түн ұйқысын төрт бөлер,
Ел деп, жер деп тұла бойы өртенер.
Дүрілдеген дүниеден шет қалмай,
Кең даланы дүбірлеткен Сақтардай,
Құс ұйқылы, сергек көңіл болмас па,
Ұқсайтұғын жарқыл қаққан алмасқа!
Сауал қойған атар таң мен батар күн,
Мына өмірде қалай бей-жай жатарсың?
Миды ашытпай, жауыр болмай жауырын,
Мимырт тірлік жер қаптырар, бауырым.
Зердеменен көз салайық әрнеге,
Жын-пері ме, жел-құйын ба, әлде не?
Замананың шылбырына жармасып,
Жұлқысалық, тартысалық, арбасып.
Түн баласы құлай салмай төсекке,
Ойға шомсақ туған Дала- бесікте.
Беймезгіл шақ: бір ме, мейлі екі ме,
Жұлдыз санап жатқан қандай сәкіде!
Қыс түнінде жел үніне құлақ түр,
Жер-дүниең күңірене жылап тұр!
Ертеңі үшін ұйқысына алаңдар –
Жан бағам деп жанұшырған адамдар.
Қара мысық жас сәбише зарлайды,
Кім біліпті, кімді, не үшін қарғайды?
Уайым-қайғы, ой мен мұңсыз түн өтпей,
Атпал ерді қоймайды-ау бұл жүдетпей.