Өлеңдер ✍️

Сағыныш жұтып,
Сарғайған қызды
Аңсадым,
Қаусадым, қалқам!
Көкірек кернеп қанша мұң.
Күлдіреп тұрмын сексеуіл күлі тәрізді,
Күл-парша болам,
Түнеріп келіп тамса күн.
Кеудеде солды
Жайнаған жасыл гүл үміт,
Кездейсоқ бәрі
Қирады, қайтем, бүлініп.
Сарғалдақ едің…
Сарғайтып қойдың,
Сарсаңмын,
Бір кезде көзім ұйқыға кетер ілініп.
Жұлдыздар жаққа жол тартам сонда
Самсаған,
Келмеске кетем,
Болсам да саған қанша алаң.
Жалғыздап көрген жұмақта бірақ,
Жоқ – қызық,
Адамың таппай
Аңырап қалма
Аңсаған…
Күй кешпе сонда
Көрмеген мүлде –
Шырғалаң,
Кездесіп қалар,
Көңіл аулайтын бір-ді адам.
Төбеңде тұрып көремін бәрін
Қас қақпай,
Түнекке шомып,
Түнекті құшып,
Нұрланам.
Тербетер мені,
Тербетер мәңгі
Жыр – ғалам,
Сағыныш жұтып, сарғайған қызға
Үздіктім,
Пенделік мен-мен:
Қараптан-қарап тіздік мін.
Жаз өтіп барад,
Бастырып жаза жазғанға,
Алдымда әлі
Тұрғандай шүп-шүп,
Күздік – мұң...