Өлеңдер ✍️

  20.06.2022
  247


Автор: Әділбек Ыбырайымұлы

Дархан дала!

Дархан дала!
Топырағың құнарлы,
Тудың не бір тұлпарлар мен қыранды:
Қазақстан, қайта жаңғыр!
Жыртылып,
Бітей алсам жамау болып,
Жыраңды.
Сен менсіз-ақ күн кешесің,
Жоқ – қатам,
Саған деген махаббатым шоққа тән.
Туған жердің ардасы едім шандоз бір,
Ал өзіңсіз,
Тірлігімді тоқтатам.
Оянамын берген кезде таң қылаң,
Жұмыс та жоқ бұ күндері
Мандыған.
Терезеден көз тастаймын
Далама,
Ұйқыңды ашшы,
Қазақстан,
Қалғыған.
Неге сонша мүлги бердің
Нықсырап?
Байқап бақсаң –
Бізді біреу тықсырат.
Тұлпарларың
Тұрмансыз тұр елеңдеп,
Қол жаямын,
Құдайыма
Құт сұрап.
Ұлы Дала –
Қазақстан!
Отаным!
Иисің-ау боздауына ботаның.
Шошынды да шайтандардан Шоқайың,
Көкіректен көз жұмды ғой
Шоқаның.
Ой айттық па,
Жүрдім-бардым, бошалаң,
Кездерің жоқ қасіреттен босаған.
Асыл сөзім қалар ма екен,
Шаң басып,
Білем соны,
менің көрім – босағаң.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу