Өлеңдер ✍️

  17.06.2022
  91


Автор: Алмас Ахметбекұлы

ЕРКІН ҚҰРМАНҒАЛИҒА

Жас дəурен ол, «білімді де білікті»,
Сенім еді, серік еді айнала.
Қызылшырай, кең кеуделі, иықты,
есіме алдым, Еркінді мен жай ғана.
Жүздескенде домбыра алып, əн салып,
сал-серінің əңгімесін айтатын.
Мінезіне, сұхбатына тамсанып,
көңіліміз бір жадырап қайтатын.
Бізге таныс жайдары жүз – алданыш.
Көкейіңде ақпан ұрып, сең жүрген.
Қай жерінен үзілді екен ар-намыс?
Қандай қайғы қызғалдағын семдірген!
Жету қайда ойлағанға мұратқа,
уақыт патша не салса да көнерсің.
Қарттар жайлы көп айтатын, бірақ та,
қартаюға үлгермеді сол Еркін.
Кең мекенім – азат Отан – өз елім,
бұлты көшкен, бұлақтары сылдырап.
Армандаудан өртеніп тұр өзегім
(Саған мүлде түсініксіз бұл бірақ).
Еркін кетті бұл өмірден қоңылтақ,
үмітінің бірде-бірі септелмей.
Абай айтқан: «Мақсұт алыс, өмір шақ»
Сонда кім бар мұратына жеткендей.
Бір шабыт пен көңілімде көктеген,
Еркінді мен есіме алдым ойлана.
Арманына, мұратына жетпеген
біреуі деп көп қазақтың қаймана.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу