Өлеңдер ✍️

Еске түсті есіл күндер талайғым,
Самайымда ізі қалды сан айдың.
Жалпақ дала, жарты пəни - жомарттық,
Сана қырсау, жатыр толқып жан-айдын.
Дүние кең сол жалғаннан тарайды Үн.
Сал əуені құтырады сарайдың...
Іріген құм, ашыған су ал сосын,
Шіріген бір жұмыртқа тұр қараймын.
Солар үшін қаншама мұң жазды адам?
Дейді мылқау:
-Мың да адаса жаздаған!
-Мен ғашықпын!-десем қызға,
Ол үнсіз.
Аяды ма ақша берді аздаған,
Кешір дейді кесірі мол кеңес күн.
Керемет не, мүмкін соған теңестім.
Ең алғашқы ермек үшін тудым да...
Айқайладым.
«Ең соңғысы емеспін!,
Есек дəме:
Желге ұшты ма жаздағы Əн.
Отың қайда тозақтағы маздаған?
Десем мылқау:
(тағы, тағы таңданыс)
«Шоң бабалар шоқтан сүйе жаздаған!»
Ең ыңғайсыз, ең тебірік тұңғиық.
Олай болса алға қарай ілбиік.
Мен таусылдым. Ертең тура осылай:
СЕН ТУАСЫҢ АШАҢ ҚАРНЫҢ ІЛМИІП.