Өлеңдер ✍️

Ата қасиет тірлік заңымен,
Жазады шырмауық пасықтар аңыз.
Қатыгез дәуірдің сұмдық Лаңымен,
Қаңғыбас қаңбақтай лағып барамыз.
Жабықтан төгілген аспан ніліндей,
Өткенге өкінбес басымыз адал.
Жүргенге тұтылып, тосқанға ілінбей,
Жаңалық тереміз жасық ызадан.
Төрдегі өңірден қобыз ұлиды,
Көрдің шетінде мазасыз қайғы.
Аңсайды әлеметтеріміз шоғы жылы үйді,
Әрине, оларға тазасы ыңғайлы.
Кездесер жыраға һақтарды жығып,
Маңдайлы шайқыны сүйеп келеміз.
Қақпанның шаппасын көмейге тығып,
Есектің құйрығын иектегенбіз.
Ананың сүті емшекте іріген,
Ойнаған тамырдан улы долбарлар ағып.
Желкеде көзі бар желшетпе тіріден,
Жоғалған талай жолдар лағып.
Бұлақтың суындай мөлдір төр үнін,
Бұзаудың көзіне жасырған күндер.
Басқаның күлгенін қотарған бөрілер,
Балқыған темірдей жасыл зәлімдер.
Болат балқытқан әуенді үркітпей,
Қанжардың жүзінде бөлінген жасым.
Әуеде жүзген түзгі бүркіттей,
Қанның дәміне өшіккен Мәші.
Аялы жерінің тасын жастанбай.
Сібірдің құйына төгілген ұлдар.
Өз отына өзгені жылытқан,
Өзімнен басқа кім бар, Ұлылар.