Өлеңдер ✍️

Көне Торғай –
Көн боп қатқан тулақтай.
Тарихың бар – Сығанақтай, Сунақтай,
«Азаттығың орнаған соң – болды!» – деп
Жатып алдың қаннен-қапер тіл қатпай.
Жатып алдың...
«Тұяқ серіппей» қозғалмай,
Жаны ашитын адамына кез болмай!
Енді сенің қасіретіңе қосылып,
Төрт құбыла түгел қолын созғандай.
Қайтем енді?!
Көрген сайын қиналмай,
Сырым осы – шыным осы имандай.
Аштық жылы қалған дейді көшеңде
Өлгендердің сүйегі де жиналмай.
Жауыр аттай арқасынан алдырған,
Жылдар талай тыртық-таңба қалдырған.
Қандай жауыз құлатты екен мектебін,
Ыбырайдың өз қолымен салдырған?!
Уақыттың уысына қысқанын,
Көрмесінші досың түгіл, дұшпаның.
Амалым не?
Амангелді батырдың
Аман сақтап қала алмадым штабын!
Кім қашады тарихтың сотынан,
Лаулап жанған уақыттың отынан.
Осы күні ізі ғана қалыпты
Ғимараттан Ахаң, Жахаң оқыған.
Ер Әліби елдің жайын жақсы ұққан,
Мынау үйге Кейкі батыр бас сұққан.
– Тас түрмеде тудым, – дейтін, – Торғайда, –
Ұлы сазгер Байқадамов Бақытжан.
Ада болмай шатақтан да, атақтан,
Бәрі бірдей жазым болып жат оқтан.
Кілең боздақ – бір молаға көмілген,
Он жеті адам шейіт болып нақақтан.
Қайран Торғай –
Әрбір тасы тіл қатқан,
Сағыныштың тамшылары мың батпан.
Кең сарайдай мынау үйдің төрінде,
Сырбай – Ғафу құшақтасып бір жатқан.
Мынау үйде Қайнекейді кез қылғам,
Анау үйде Нұрхан атам көз жұмған.
Мына бір үй «Жаңа өмірдің» кеңсесі,
Өлең әкеп есіктерін тоздырғам.
Құйттай Торғай,
Кіп-кішкентай қалашық.
Бәрі де аян бергендей-ақ бал ашып.
Мына арада Кеңшілік пен екеуміз
Төбелестік – қызға бола таласып.
Айтқан серттен,
Берген сөзден бұлтармай,
Келе жатыр бұл Торғай ма?!.
Бұл Торғай!
Батырлары шеттерінен сұр мерген,
Ақындары шеттерінен сұртаңдай.
Таңнан сайрап,
Талмай сайрап тұратын
Торғай деген бір данышпан – Ұлы Ақын.
Тарихымнан бастау алған –
Бір Бұлақ –
Бүкіл елді сусындатып тұратын.