Өлеңдер ✍️

Сонау жылы...
Жетпіс бестің күзі еді.
Көк аспанда ақша бұлттар жүзеді.
Алыстағы «Абай» деген ауылға
Ақын жігіт аттың басын түзеді.
Ақын жігіт әр тарапқа ой кеткен
Өмір жолын өлеңменен сөйлеткен.
Таран жақта қолаң шашын тараған
Бір қыз бар деп естуші еді бойжеткен.
Сәті түсті жауабына сұраудың
Құла түзге түскен кезі қыраудың.
Көшіп келген Қызылорда жағынан
Қызы екен ол Ізбасардай жыраудың.
Шешесі екен ақын Сара апамыз,
Ақындықтан болып кеткен аты аңыз.
Бойжеткен қыз шыққан кезде сыланып,
Тыпа-тыныш қалай ғана жатамыз.
Еліккен соң махаббаттың күйіне
Түстім барып Шәйкен әкем үйіне.
Көз ұшында көркем көкшіл қақпаға
Тек сыртынан қарап қоям сүйіне.
Шәйкен әкем әңгіме айтты төтелеп,
– Әйда, бала, анау-мынау не керек?! –
Тұрғызып ап таңғы сағат сегізде
Қыз үйіне алып келді жетелеп.
Тұлпар көңіл шарлап келгеп қиырды,
Болдыртқандай тез арада тиылды.
– Әкесі де, шешесі де сері адам,
Ән салмасаң болмайды! – деп бұйырды.
Жөні бөлек қайран көңіл ғашықтың,
Ән айтуға қалай сонда асықтым?!
Ала салып домбыраны төргі үйден
Мен де бірден «Қарғам-ауға» басыппын!
Қызып кетіп көрмегендей той көптен,
Қыз үйіне сығаладым әйнектен.
Сонда менің шырқап салған әнімнен
Шырқ ұйқыдан ояныпты бойжеткен.
Дүрліктіріп домбырамен үн қатқан
Ауа көшіп келгендей-ақ бір жақтан.
Депті сонда ұйқысынан тұрған қыз:
– Мынау өзі қандай адам жын қаққан?!
Батыл болса жігіт деген сол нағыз,
Деді Шәйкен:
– О, Тәңірі, қолдаңыз!
«Жын қаққанмен» тағдыр жібі байланып,
Тұрғандығын байқамапты-ау, сонда қыз.
Ақырында жарым болған сол Жанна
Енді бүгін қырық жасқа толғанда,
Қайран Серік, қайтадан бір шырқашы,
Сол баяғы домбыраны қолға ал да!