Өлеңдер ✍️

Жұматай, жан Жұматай, ақын досым,
Жыр сүйген жұртың қалай жатың болсын.
Жалт еткен қарлығаштың қанатындай
Бұл сырым саған жазған хатым болсын.
Өлеңнің жыға алмайды туын ешкім,
Бұл жолда құдіретсің – құбылыссың.
Торғайда «Жетіқыздың» ауылында
Жыланшық, Қабырғаның суын іштің.
Сол судың бірге жұттың тұнығынан,
Асылдың артық едің сынығынан.
Дүние-ай, сонда тіпті білмеппін-ау
Қасымда жүргендігін бір ұлы жан.
Сан қулар асырғанда айласын көп,
Тұлпарға таға берді таймасын деп.
Сені іздеп сәл нәрсеге тарыққанда,
Тартушы ем «Талдықорған, қайдасың?!» деп.
Жатқанда не бір қырттар пышақтасып,
Біздерге көрінуші ед ұсақ кәсіп.
Алматы. 11-ші мөлтек аудан...
Екеуміз бір қыс жаттық құшақтасып.
Өмірдің басылмайды дауы мына,
Сен мені сан шақырдың сауығыңа.
Жаз шыға желең киген жейдеңменен
Аттанып кете бардың ауылыңа.
Жандырып жігіт – жігер, қыз – қылығың,
Сол қыстың сездірмедің ызғырығын.
Ішуге құмар едің таудың суын,
Теруге құмар едің түздің гүлін.
Кешігіп келмей қойдың сол кеткеннен,
Жаныңды ғажайып жыр тербеткенмен.
Жаз бойы дамыл таппай іздедің бе
Жоғалтқан қызығыңды сол көктемнен?!
Сонан соң қыс түскесін қайта келдің,
Жиғандай қазынасын байтақ елдің.
Ғажабын Ләйла қыз бен Зайда қыздың
Жалықпай күні-түні айта бердің.
Соңғы рет дос-жаранмен қауыша алмай,
Біткен бе бұл тірліктің дауы сондай...
Дастанын махаббаттың жаза-жаза,
Ақыры кеттің соны тауыса алмай!
Тірліктің құштар едің жарығына,
Таласпай пенде біткен дарыныңа.
Мен білсем...
Сен, Жұматай, кеттің білем,
Өртеніп махабаттың жалынына...