Өлеңдер ✍️

Қарасайдың жүрегін, Андас бидің шешендігің
берген бе?
Суырылдың семсердей сұрқай заман келгенде.
Шыбын жаның шырқырап қиянатты көргенде,
Шамырқана жыр жаздың ішқұсалық шерменде.
Ер қадірін кім білген түйсіксіздер түңілтті-ау,
Еh, қадірін білер ел, әттең-ай деп өлгенде.
Тұлпарыңның тұяғы тасқа шауып кетілді,
«Елім» деген жүрегің жыртылумен жетілді.
Арыстандай айбатпен, жолбарыстай қайратпен,
Аңға атылып арылдап, өртке бұрдың бетіңді.