Өлеңдер ✍️

Жырым менің!
Қасқа шыңды жарып ақ,
ашыққа шық,
ал, аңырат, аңырат!
Көбік-жалды айналайын арғымақ,
Қарауытқан жартастардан қарғып ақ!
Ескі ұғымнан әркім мүлгіп құптарлық,
Эпостардың тасасынан шық қарғып,
Уйтменнің балға-төсін көпір ғып,
ескі дәстүр арнасынан өт ырғып,
Ұйқастардың құрсауын сөк бұлқынып,
буындардың белін сындыр ұмтылып!–
Деп ем...
Жырым – жықпыл кезді түртініп;
екпінімен бұза алмады ырғақты,
Дәстүр атты дәу алдында дір қақты.
Арғымағым шаппаған соң дүбірлеп,
Жайылып жүр қойшы мінер тұғыр боп;
Құла жалды тай-толқынның тобы әлгі
Құтыра алмай құмға сіңіп жоғалды.
Құлын-ойым қыпың қағып кірпігі,
Мақал-биені еміп тұрды бір күні.
Тумаған соң арна болып қасқайып
Қаттысың деп тақтым шың мен тасқа айып.
Мынау сыбдыр, жырым, сенің үнің бе?–
Жасыл майса, тым құрса, сен дірілде.
Бұтаны да жыға алмаған жырларым,
Жылтырайды жыра-сайдың түбінде.