Өлеңдер ✍️

Бұрын аю өскен жер,
Жемтік көміп көшкенде ел.
Құндыз, бұлғын мекендеп,
Сауырынан ескен жел.
Атан құлап жүгімен,
Апам жылап бүгілген.
Шатқалдағы ғажапқа,
Ұшпада арқар үңілген.
Тартып жолдың азабын,
Жұтып айран-шалабын.
Дархан əкем телміріп,
Қырсаулайтын қазанын.
Қуертістің басы бұл,
Қараңызшы тасы гүл.
Машиналар ағылып
Қарағайын тасып жүр.
Дейді маған малшы іні,
Атқа басып қамшыны.
Жапырақтан судырап
Төгіледі таң шығы:
– Қайыртыға қайырылып,
Қайтыңыз – деп – ай жүріп.
Тізгінімнен ұстайды,
Қалатындай айырылып.
Қайыртыға қарадым,
Аттың жалын тарадым.
Татқан жерім дəм-тұзын,
Қимай кетіп барамын.