Өлеңдер ✍️

Жүдеу бақта
салып жатыр күз бүлік,
түйіп алып қабағын!
Мүлгіп тұрған
қарағайлар ызғырып,
Долданады бораның!
Жел гулеген бақтан
үнсіз кетемін,
Жарып өтіп түнді мен,
Төбемдегі шатыр
бағзы мекенім –
Тыныштықта мүлгіген.
Жанады пеш жалын отын аудармай,
Бұрынғы орны жерде осы,
Көз жауын ап жалт-жұлт етер гауһардай
Сақинаның сәулесі.
Біреуді аңсап,
өзімді оймен жүдетем,
Қиял кезіп әлемді…
Есігімді ұрып тұрған
кім екен?
Тыныштықтан айрыламын мен енді.
Ах, жалмауыз
кемпір-күз бұл алжыған,
Түйіп алған қабағын,
Қарағай мен
мені түртіп,
қалғыған,
Тыншымайды бораның!
Қайда барып тығыламын бораннан,
Кімнен сауға сұраймын?
Есіме алып
өткен жайды оралған,
Сосын үнсіз жылаймын…