Өлеңдер ✍️

Тамыздағы жылы-жылы жаңбырда,
Бауырым төсеп жатар ма едім шалғынға!
Мың құбылған тау бұлтының мінезі,
Қылықты қыз секілді ғой күн өзі.
Нұр кірпігін бірде қағып, бір қақпай,
Қойды маған тіл қатпай.
Мың иістің арасынан танимын,
Жер – ананың төсін емген сəбимін.
Не қыламын нұрлы күннің шапағын,
Бауырым төсеп көк шалғында жатамын.
Əнеу шөпте жалғыз тамшы тұр тұнып,
Жаһұт болып, əлем болып құлпырып.
Ол күннен де шұғылалы һəм таза,
Оны ешкім де бөле алмайды балталап.
Ешқашан да алдамайды ол сені,
Кір ғаламның кінəсіз бір бөлшегі.
Енді саған сене алмаймын, көк аспан!
Күн шығыстан шығады деп адасқам.
Қан шашырап батқан күннен дерт емдім,
Қарай-қарай кірпіктерім өртенді.
Жолым ауыр, жүрек сыздап, жаншылар,
Құтқар мені, мөлдір, салқын тамшылар!
Біздің таудың құзарына бұлт үйір,
Жанарыма тұрар тамшы бір түйір...
Əнеу шөпте жалғыз тамшы тұр тұнып,
Жаһұт болып, əлем болып құлпырып.