Өлеңдер ✍️

  23.05.2022
  99


Автор: Әбубәкір Қайран

Шам

Бәріміздің қолымызда бір-бір шам,
Ал Күн болса тас төбеде... жап– жарық.
Жұрт күледі-ау –
Өз шамымды сындырсам –
Кеткен ғой деп мастанып.
Біз осылай қара түннің бетіне,
алдын ала қамшы ұрдық.
Күн батырмай тауып жемек несібе,
Шам көтерген шамшыл жұрт.
Бір кейуана бір сәбиді арқалап,
Шам ұстауға жетпей қапты қолдары.
Кейде-кейде Күннен көзін қалқалап,
Әр нәрсені байқастайды жолдағы.
Шамдар. Шамдар.
Жарықтары тым әлсіз.
Күн жеп қойған күреңіткен сәулесін
Қажет бірақ!
Қандай амал қыларсыз,
Қойсаңшы адам әуресін.
Өзіме тән ойым бар ғой менің де –
Күн жарықта шам ұстаған бұрын кім?
“Мұнсыз да мен өмір сүрем” дедім де,
Шамды жерге бір ұрдым.
Бір сақал кеп шамын маған таятты,
(Жалын тілі жалап барад бетімді).
О, бей-ша-ра! – деп ол мені аяп тұр,–
Шам сындырдың... не тынды”?
Оның бірақ майы аз екен шамының
Түтіндепті...
Аздау шығар баяны...
Мұның өзі
Мынау шамның бәрінің
Күн батпай-ақ сөнеріне саяды.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу