Өлеңдер ✍️

Сам жамырап барады өліп-талып,
Шам жамырап барады өшіп – жанып.
Бозарады көздері бозбаланың
Ақ көйлектің етегін көріп қалып.
Сайран да өмір, әрине, ойран да өмір.
Қараңғыға бір сәтте айналды өңір.
Бозбаланың бозарған көзі жанды,
Қасқыр сынды қомағай қайран көңіл!
Қасқыр сынды жігіт бұл мысық табан
Жөргегінде “перілер ұшықтаған.
Қорғанына арудың қойып кетті,
Демеді ерің– “жау қолға түсіп қалам”.
Терезесін таяу кеп шертіп еді,
Екі иіннен дем алып ентігеді.
Ентіксе де бөрібір, мертіксе де,
Қүмар істің қисыньш келтіреді.
Сәл сырылды пердесі терезенің,
Кепкен жері осы ғой кенезенің.
Арман бар ма – арудың нақ өзі екен,
Ымдап қалды бозбала – “керек едің”.
Қыз да ымдады – “тыныш” деп белгі берді,
Жан жүрегі жігіттің елжіреді...
Қайта айналып келмейтін қайран ғүмыр –
Сол бір жастық не деген мөлдір еді!
Қыздан басқа ойлатпас ештеңені,
Сол бір шақтар ұйықтасаң, түске енеді.
Көп құрдасым қыздарға қырындауды,
Тоқтатты ғой... болған соң “кішкенелі”.
Сам жамырап барады өліп-талып,
Шам жамырап барады өшіп-жанып...