Өлеңдер ✍️

Түн-түнекте жарқ еткен ол бір Маздақ,
От пен нұрдан жаралған болмыс ғажап.
Жол нұсқамақ мақсұтпен қайран жұртқа,
Сан қиырды шолады ойшыл қазақ.
Мешеуліктің сөгілтіп қабырғасын,
Селт еткізген мүлгіген ғасырласын.
Қалың елін ұйқыдан оятам деп,
Дабыл қағып өткізген ғұмыр жасын.
Жүгінген кеп алдына ұрпақ талай,
Әділ сөзін айтқан ол бұлтақтамай.
Соқтықпалы, соқпақсыз жол кездессе,
Төтеп берген тайқымай, сырғақтамай.
Арқа сүйеп талап пен ыждиһатқа,
Ой-толғамын түсірген құсни хатқа.
«Ғақлиядан» басталған Шындықтану,
Ұласыпты «Ғақлиат-тасдиқатқа».
Болмасам да болам деп ұқсап бақтым,
Кәусар жырға бас қойдым – сусап қаппын...
Дәп бір Шығыс шынары қолдағандай,
Дала кезсем, тау кезсем – ырғақ таптым.
Жылы жүрек, ізгі жан ақылға бай,
Басалқылы әр сөзі жарқын қандай!
Бір нояның болсам мен жарар еді,
Өлең-сөздің патшасы, хакім Абай?!..
Кетсе жасып қайрат пен қалғып намыс,
Қайраққа сап неге біз жанымаймыз?
Өзімізді өзгеден танығанша,
Өзімізден неге біз танымаймыз?..
Ертеңіне көз тастап сенімменен,
Бар кемтігін көтерген төзімменен.
Өз бойына сыйғызса бар әлемді,
Өз елінен бой тартып безінбеген.
Терең біліп екенін дала мұңды,
Шуағына бөлеген сана нұрлы.
Өз халқының баласы бола білген,
Өз халқының Данасы бола білді.
Шер-шеменің, қайғың мен мұң-зарың да,
Арманың мен мұратың, аңсарың да,
Күдігің мен күмәнің, үмітің мен
Сенімің де – Абайдың жырларында.
Асыл мұрат – бықсымай лаулай жану,
Адамзаттың көшінен қалмай даму.
Алаш өзін Абайсыз тани алмас,
АЛАШТАНУ дегенім АБАЙТАНУ!