Өлеңдер ✍️

Көгінде бұлт ойнаған,
Күні жоқ нөсер шаймаған.
Қосқолаң таудың қойнауы,
Арқары құзда ойнаған.
Қозықандары бұлтылдап,
Ойынға ешбір тоймаған.
Көркімен көзді тұндырып,
Беткейі гүлмен жайнаған.
Қарақат, арша ішінен,
Құстары әсем сайраған.
Қызылқияның қырқасын,
Үйірлі қасқыр жайлаған.
Асартөбеге ту байлап,
Сабырмен түбін ойлаған.
Ордалы менің мекенім!
Еңсегей бойлы Ер Есім,
Дұшпанын қойдай айдаған.
Бүгілмесіне қоймаған,
Жүгінбесіне қоймаған!
Желкілдеп келіп байрағы,
Жеңісін елі тойлаған.
Қасқыр да аман, қой да аман –
Бейқұтшылық орнаған.
Есім ханның Жәңгірі,
Күш-қайраты мол еді.
Қанжоса елін көрген соң,
Жүрегі кекке толы еді.
Салқам Жәңгір атанған,
Айтулы батыр сол еді.
Қапыда шапқан жоңғардың,
Қосқолаң тауы жолы еді.
Жәңгір хан өзі бастаған,
Мың қаралы қол еді.
Ел басына күн туып,
Етікпенен су кешіп,
Амалдап қырға қаздырған,
Оқпана болған ор еді.
Қырамын деп қазақты,
Көрсетем деп азапты,
Батұр хонтайшы келеді.
О да бір асқан ер еді.
Алты алаштың ерлері,
Ел үшін басын қосқан жер.
Қарасай мен Ағынтай,
Жиембет жырау, Сарбұқа,
Көксерек, Көтен, Жақсығұл,
Қомпай мен Суан Елтінді,
Айбыны жаудан асқан жер.
Он мыңынан айырылып,
Батұрды марту басқан жер.
Жалаңтөс жетіп көмекке,
Қырық мың қалмақ қашқан жер.
Жеңістің басы – Орбұлақ,
Дүркіреп тұрды аспан-жер,
Алтау ала болма деп,
Ынтымақ жолын ашқан жер.