Өлеңдер ✍️

Бір елдер бар, тарихтан сыр теріп жүр,
Ал, біреулер, көшке ғана еріп жүр.
Жаралғаннан жаныма тең мүлкімді,
«Менің тапқан Брендім» деп өліп жүр.
Сақ, Ғұн, Оғұз... билік құрған замандар,
Көк Түрікті мойындаған Ғалам бар!
Кентавры біз боламыз, Гректің –
Кеудесі – адам, аяғы – ат адамдар.
Көк Түрікті кентавр деп жүргенін,
Естігенде есім кетіп күлгемін...
Иә, иә, соно-о-оу ескі заманда-ақ,
Жылқы мініп, еркін өмір сүргемін.
Итті айыра алмайтындар қасқырдан,
Таңқалыпты атты көріп астымнан.
Қымыз ішіп, менің елім ол кезде,
Қазы, қарта, жал, жаяны ас қылған...
Қамбар ата киесі деп санайтын,
Басқа ел бар ма, таласуға жарайтын?
О бастан-ақ, қасиетін түсініп,
Бие сүтін – Ана сүтке балайтын.
Оны қазір дәлелдеді ғылым да,
Елім сенген түрлі жақсы ырымға.
Жылқы күші кіреді деп сәбиге,
Саумал беріп өсіріпті бұрында.
Қайнары деп сарқылмайтын қуаттың,
Тамырдағы бүлкілдеген «бұлақтың».
Түсініпті ата-бабам қымызды –
Тәңірі берген сусыны деп Жұмақтың.
Жылқы сырын қазақ қалай ұқпайды?
Ешбір малдан ондай сусын шықпайды.
Шипа болған айықпас көп кеселге,
Бүгін оны медицина құптайды.
Мен көшпенді қазағыма таңқалам,
Әр ісінен даналығын аңғарам.
Сусынына шарап емес, сыра емес,
Қызуы мол Қымыз қалай таңдаған!!!
Қымыз баптау – өнердің бір саласы,
Мал терісі – күбісі де, сабасы.
Іші-сыртын аршаменен ыстаған...
Ал ,ыдысы – туған жердің ағашы.
Ожауы да, шарасы да ағаштан,
Қошқар мүйіз өрнегімен жарасқан.
«дөнен қымыз», «бесті қымыз»- түр-түрі,
Баппен пісіп, салқын жерде таң асқан.
Пай-пай шіркін, қанып ішкен қандай-ды!
Көңіл құсы қияндарды шарлайды...
Сексендегі қарттарым да қутыңдап,
Қырықтағы қызуынан қалмайды...
«Айғыр қымыз», «сүрі қымыз» тағы бар,
Европа деп келген ғой «тағылар»...
Қымызына таластырған соларды,
Не десе де, Қазағымның бағы бар!